Chopin: Cellosonate in g op. 65; Polonaise in C op. 3 Introduction et polonaise brillante; Alkan: Sonate de concert in E op. 47. Tatjana Vassiljeva en Jean-Frédéric Neuburger. Mirare MIR 107 (73’00”). 2009

Bij deze uitgave moet de grootste aandacht uitgaan naar de Sonate de concert van de lang vergeten Charles-Valentin Alkan (1813-1888) die in zijn tot de grootste pianovirtuozen behoorde en al als veertienjarige zijn eerste werk uitgaf. Schumann en Sorabji vergeleken zijn haast faustiaanse bezetenheid met het grensverleggende temperament van Berlioz en Busoni beschouwde hen al een der beste pianocomponisten ooit.

Willem Frederik Hermans gaf in Au pair een prachtige karakterschets van een hopeloze Alkan specialist. Maar deze zonderling schreef wel geweldige muziek, zoals de hier aan de orde gestelde Sonate de concert met een aantrekkelijk thema in het eerste deel, een adagio als hoogtepunt met een mooie dialoog tussen cello en piano, gevolgd door een fel gedreven finale.

De vertolking die hier wordt gegeven is heel briljant al heeft Vassiljeva het soms wat moeilijk om tegen de dominante vleugel op te tornen.

Er zijn andere opnamen van dit werk. Job ter Haar en Vaughan Schlepp spelen dezelfde combinatie minus de Polonaise (Quintone 08004), verder is er een opname samen met het Grand duo concertant door Christoph Henkel en Hüseyin Sermet (Valois V 4680) en een geheel aan kamermuziek gewijde cd van het Trio Alkan (Naxos 8.555352).

Dat Vassiljeva en Neuburger Chopin haast nog toegewijder en gepassioneerder spelen dan Yo-Yo Ma en Emanuel Ax (Sony SK 53113), Maria Kliegel  en Bernd Glemser (Naxos 8.553159) en Pieter Wispelwey met Paolo Giacometti (Onyx ONYX 4078) is ook een duidelijk brevet van bekwaamheid. Pluspunt is nog dat ze in de sonate de herhalingen spelen wat verder lang niet altijd het geval is. De Polonaise had misschien een tikje luchtiger, dansanter gemogen.