Chopin: Evocations. Chopin: Pianoconcerten nr 1 in e op. 11  en 2 in f op. 21 (bew. Pletnev); Variaties over ‘La ci darem la mano’ in Bes op. 2 (bew.); Fantaisie-Impromptu nr. 4 in cis op. 66; Schumann: ‘Chopin’ uit Carnaval op. 9; Grieg: ’Studie’ uit Stemmingen op. 73; Barber: Nocturne ‘Hommage to John Field’op. 23; Tchaikovsky: In de stijl van Chopin op. 72/15; Mompou: Variaties over een thema van Chopin. Daniil Trifonov en Serge Babayan (p) en het Mahler kamerorkest o.l.v. Mikhail Pletnev. DG 479.7518-2 (2 cd’s, 2u. 20’01”). 2017

Nadat hij in 2010 het Warschause Chopinconcours had gewonnen, haastte Narodowy Instytut Fryderyka Chopina zich om op NIFFCCD 506/7 royaal in een veelheid van solowerken en het Pianoconcert nr. 1 te laten horen dat die bekroning terecht was. Sindsdien maakte Trifonov voor DG opnamen van Chopins Pianosonates, Préludes, de transcendentale études van Liszt en het eerste Pianoconcert van Tchaikovsky.

Nu werpt hij op een dubbel cd zijn netten onder de titel Evocations (oproepingen) een stuk verder uit tot aan de twintigste eeuwse Barber. Een best interessant concept. Alleen komt het aan op de invulling daarvan en dan melden zich snel twijfels.

Dat Chopin moeite had in de omgang met orkest en de orkestratie is bekend, waar waarop ging Pletnev daaraan dokteren zonder het een zier beter of mooier te maken? Zelfs als men dat aanvaardt, is zo’n vrij suffe invulling van het geheel als hier niet te rechtvaardigen. Met 15’41” duurt het eerste deel van op. 21 ruim twee minuten langer dan gewoonlijk. Sloomheid is troef hier.

Veel wordt hierna goedgemaakt in de acht Variaties over ‘La ci darem la mano’ uit Mozarts Don Giovanni. Die klinken hier in een bewerking als solostuk inclusief de orkestrale tussenspelen. Dat is dan weer heel knap en boeiend.

Maar de volgende stukken van Tchaikovsky, Schumann en Grieg krijgen dan weer wat te weinig een eigen profiel. Op het tweede plaatje wordt begonnen met het  heel mooi en levendig gespeelde Rondo voor twee piano’s waarin zijn vroegere leraar Serge Babayan hem stimulerend terzijde staat.

Maar dan volgt opnieuw een vrij slaapverwekkende interpretatie van het gemanipuleerde Pianoconcert nr. 1, hoe mooi Trifonov ook speelt. Gelukkig eindigt het programma positief en intiem met de dertien Variaties die Mompou schreef over Chopin’s Prélude in A op. 28 en de Fantaisie-Impromptu op. 66 (en niet zoals vermeld op. 6) die Mompou in variatie nr. 10  aanhaalt.

Aardig bedacht concept dat helaas zeer wisselend is uitgewerkt. Leg hier wat de Pianoconcerten betreft Zimerman (DG 459.684-2) en Argerich (EMI 556.798-2) maar eens naast.