Connesson: Celloconcert; Lucifer. Jérôme Pernoo met het Monte Carlo filharmonisch orkest o.l.v. Jean-Christophe Spinosi. DG 481.1166 (65’19”)/ 2012 

De in 1970 geboren componist Guillaume Connesson blijkt minder weg te hebben van zijn illustere, intellectuele voorgangers Messiaen en Boulez dan van onberekenbaarder componisten als Shostakovitch Lutoslawski en Adams. Ook jazz- en pop gingen niet ongemerkt aan de flamboyante toondichter voorbij.

Zijn in 2008 voor Jérôme Pernoo geschreven Celloconcert is een vijfdelig werk met de delen ‘Granitque’, ‘Vif’, ‘Paradisiaque’, ‘Cadence’ en ‘Orgiaque’. Het blijkt enerzijds hoogst origineel te zijn, maar daarnaast ook een eclectisch ratjetoe. Maar wel razend moeilijk om te spelen. Bij eerste kennismaking beval het derde deel, dat een magische kwaliteit heeft, het beste. Hierin wordt het verloren gegane paradijs van de jeugd opgeroepen.

In het ballet Lucifer uit 2011 over de brenger van het licht heeft twee aktes op een libretto van de componist zelf spelen Satan, Prometheus en de heilige graal bien étoné de se trouver ensemble, een rol. 

Heel effectvolle muziek, zeker, maar of het spectaculaire daarvan niet snel zal verbleken? Aan de vertolkingen ligt dat zeker niet, wat solist en orkest zetten zich daar te vuur en te zwaard voor in.

Donderdagavond 11 januari 2018 is om 20:00 het Celloconcert met Gautier Capuçon en het Rotterdams filharmonisch orkest o.l.v. Stéphane Denève op Radio 4 te beluisteren.

Wie nader wil kennismaken met Connesson, zij attent gemaakt op de cd’s van zijn Kosmische trilogie en Pianoconcert The shining one (Le Sage en Denève, Chandos CHSS 5076).