Couperin, F.: L’apothéose de Lully;  Leçons de ténèbres nr. 1-3. Resp. Stéphane Degout (spr), Katherine Watson (s), Anna Dennis (s) en Arcangelo o.l.v. Jonathan Cohen. Hyperion CDA 68093 (70’35”) 2014

L’Apothéose de Lully is een eerbetoon aan zijn grote muzikale voorganger en vertelt hoe die werd opgenomen op de berg Parnassus waar hij duetten speelt in de schaduw van Corelli en met de zegen van Apollo een verzoening tot stand brengt tussen de Franse en Italiaanse stijl uit die dagen. De beeldende delen van het verhaal worden ingeleid door een in dit geval soms wat overdrijvende spreker. Maar in de muzikale realisatie is eerder sprake van enige nuttige terughoudenheid. 

Dat geldt eveneens voor de drie Leçons de ténèbres voor Witte donderdag (de enige overgeblevene) die Couperin ‘de grote’ in 1713 als liturgische bijdrage voor de Stille Week voor de nonnen van het klooster in Longchamp schreef. In de eerste Leçon is sopraan Kathrine Watson meteen met haar fraai passende stem haast extatisch tot in de versieringen toe en ze proeft mooi van de dissonanten. In de tweede Leçon is Anna Dennis vooral mild en wat aardser. Maar het mooist is als ze met deze voordrachtverschillen samen zingen in de derde Leçon.

De begeleiding van Arcangelo met violist Jonathan Manson, gambiste Anne-Marie Lasla en organist Jonathan Cohen is delicaat en heeft iets van ingetogenheid. Heel treffend is vooral de inbreng van luitenist Thomas Dunford.

Zijn grootsheid ontleent deze liturgische muziek aan de combinatie van pure schoonheid met diep doorleefde expressie. Vanzelfsprekend bestaan heet wat meer opnamen van Couperins Leçons. Ok in andere vormen met sopraan en mezzosopraan (Carolyn Sampson en Marianne Beate Kielland op Vivat 102), sopraan en alt (Nadine Sautereau en Janine Collard op Erato 4507-97409-2), 2 countertenoren (Gérard Lesne en Steve Dugardin op Harmonic HCD 9140 of James Bowman en Michael Chance op Hyperion CDA 66474), maar waarom verder zoeken als deze recente uitgave zo goed is?