Canat de Chizy: Times; La ligne de l’ombre; Yell; Alio; Omen. Resp. BBC Symfonie orkest o.l.v. Kazuo Yamada, Orchestre de Besançon o.l.v. Péter Csaba, Nouvel orchestre philharmonique de Radio France o.l.v. Michiyoshi Inoué, Orchestre Poitou-Charentes o.l.v. Péter Csaba en Orchestre national de France o.l.v. Alain Altinoglu. Aeon AECD 1105 (66’31”). 2002/9

Deze cd met vijf tussen 1989 en 2009 gecomponeerde orkestwerken van de in 1950 in Lyon geboren Edith Canat de Chizy illustreert fraai in hoeverre de eigentijdse Franse muziek nog steeds gestalte krijgt door Boulez en zijn IRCAM volgelingen. Buiten Frankrijk geniet Canat de Chizy nauwelijks enige bekendheid en dat is jammer, maar begrijpelijk. In de jaren vijftig werd de muziek van Henri Dutilleux ook overschaduwd door de dominantie van Messiaen en Boulez en pas later de erkenning kreeg die hij verdiende.

Te oordelen naar deze orkestwerken van Canat de Chizy die bij Maurice Ohana studeerde, bezit ook haar werk een dergelijke ondoctrinaire, maar heel rigoureuze en veeleisende, bijna pietluttige componeerattitude. Haar werken zijn wel heel Frans, levendig, kleurig en scherpzinnig. Wat dat betreft herinnert ze enigszins aan Roberto Gerhard.

Het meeste indruk maken Yell geïnspireerd door het geluid van vliegtuigen met over elkaar schuivende klanklagen en het meer gebeitelde, maar wat kariger klinkende Times.

Alle betrokken orkesten zorgen voor een zeer precies uitgewerkt muzikaal discours dat zorgvuldig en helder wordt gepresenteerd.