Cavalli: L’Artemisia. Francesca Lombardi Mazzulli (s., Artemisia), Roberta Mameli (s., Artemia), Valentina Coladonato (s., Oronta), Maarten Engeltjes (ct., Meraspe), Andrea Arrivabene (altus, Alindo), Marina Bartoli (s., Ramiro), Silvia Frigato (s., Eurillo), Salvo Vitale (bs., Indamoro), Alberto Allegrezza (t., Erisbe), Alessandro Giangrande (t., Niso) met La Venexiana o.l.v. Claudio Cavina. Glossa GCD 920918 (3 cd’s, 2u. 27’40”). 2010
Het ‘dramma per musica’ in drie aktes met proloog L’Artemisia uit 1657 behoorde gedurende Cavalli’s leven (van 1602 - 1676) tot zijn populairste opera’s, hoewel niet iedereen gelukkig was met de handeling. Die gaat over de net weduwe geworden Venetiaanse koningin Artemisia, die mentaal wordt verscheurd door haar liefde voor Meraspe (die ervan wordt verdacht haar man te hebben vermoord en van eenvoudige komaf is) en tracht andere kanshebbers aan haar hof verre van haar te houden.
De opera schetst de verwarring die daarvan het gevolg is, niet slechts voor het leven van Artemisia, maar ook voor drie paren uit haar naaste omgeving. Het probleem is, dat de handeling erg ingewikkeld is en dat Cavalli niet voldoende ruimte biedt voor de psychologische verwikkelingen. Het gaat ook over politieke, morele en sociale tegenstellingen, over liefde, verraad, deugdzaamheid en eer.
Dat bezwaar van schetsmatigheid wordt echter gelukkig royaal gecompenseerd door een aantal prachtige dingen. Het wiegelied van Meraspe behoort tot de mooiste aria’s die Cavalli schreef en de sympathie gaat ook uit naar Ramiro en Artemia, het door de manipulaties van Artemisia ongelukkig gemaakte liefdespaar. Goed gedirigeerd door Claudio Cavina met La Venexiana wordt de melancholieke aard van deze opera goed getroffen. Bij de zangers gaat de eer vooral naar Roberta Mameli en Marina Bartoli als heel ontroerende Artemia en Ramiro. In de titelrol is ook Francesca Lombardi Mazzulli (die de as van haar dode echtgenoot opslokt) een sterke figuur.
Cavina toont met zijn ensemble een verfrissend nieuwe blik op dit werk.