Clementi: Pianojuwelen. Toccata in Bes op. 11, Pianosonate in D op. 16 ‘La chasse’, Capriccio’s in Bes op. 17, in A op. 34/3, in F op. 34/4, in e op. 47/1, in C op. 47/2. Rodolfo Leone. Naxos 8.574233 (84’37”). 2019

 

De meeste mensen die serieus piano hebben gestudeerd, zullen Muzio Clementi (1752 0 1832) op hun weg zijn tegengekomen. Soms via zijn elementaire technische studies (de Sonatines) en later via de ‘opgewaardeerde’ studies, bijvoorbeeld uit Gradus ad Parnassum. Die grote hoeveelheid pedagogisch materiaal kan leiden tot de misvatting dat Clementi niet ook interessante concertmuziek schreef.

Muziek die vooral werd gezien als trainingsvoer dat generaties lang was voorgeschreven aan pianostudenten sluit niet uit dat Muzio Clementi rond de eeuwwisseling naar de negentiende eeuw een der meest gevierde componisten was en dat zijn stilistische evolutie hem van het classicisme van Haydn bracht tot de eerste roerselen van de romantische pianistiek van Chopin. 

Dat blijkt misschien niet zozeer uit zijn Pianosonates, maar wel uit zijn   tussen 1787 en 1821 geschreven Capriccio’s.

Rodolfo Leone speelt deze werken met de juiste mengeling van helderheid, kwiekheid en sympathie. Hij overlaadt de muziek nooit met meer emotionele betrokkenheid dan deze verdraagt en overdrijft de brille ook geen moment.