Carter: Klarinetconcert; Symphonia: Sum fluxae pretium spei. Michael Collins met London Sinfonietta c.q. het BBC symfonie orkest o.l.v. Oliver Knussen. DG 459.660-2 (64’25”). 1998

De grote verrassing hier is de Symphonia. Waar veel met Carter verwante tijdgenoten succesvol hun idioom hebben gerationaliseerd met behoud van de intensiteit van hun modernistische hoogtijdagen, maar zonder hun expressieve bereik in dezelfde mate mee te vergroten, lukte dat Carter duidelijk wel. De drie delen van het werk vormen een levendige abstractie van de huidige Westerse Zeitgeist: de koortsachtige energie van de Partita, de diepe ernst van het Adagio tenebroso en de vloeiende gebaren, de nooit in onzekerheid eindigende vragen van het Allegro scorrevole. Muziek in elk geval die de tijd overstijgt en in die zin nu al klassiek is. Gelukkig is Knussen een vertolker die dat beseft en die dus deze muziek volledig recht doet; een betere pleitbezorger had de componist zich nauwelijks kunnen wensen.

Het lastige klarinetconcert, die reeks bijzondere vignetten, is in uitstekende handen bij de virtuoze Michael Collins. Artistiek succes is zo verzekerd wat deze uitgave betreft.