Corelli: Vioolsonates nr. 1-6 op. 5/1-6. Lucy van Dael (viool) en Bob van Asperen (klavecimbel). Naxos 8.557165, 1818181 (67’47”). 2002

De beroemde status van Corelli’s vioolsonates op. 5 in aanmerking nemend, verrast het dat er niet veel meer ‘authentieke’ uitvoeringen van deze werken voorhanden zijn. De werken werden 1 januari 1700 als een soort beginselverklaring gepubliceerd en vormen niet alleen een mijlpaal op vioolgebied, maar ook op kamermuziekgebied in het algemeen. Ze zijn ook een model van compositorische zuiverheid en verfijning dat gedurende de hele barokperiode een voorbeeldfunctie had. De hier geboden nummers 1-6 zijn in de vijfdelige sonata da chiesa vorm, de ontbrekende nummers 6-11 zijn in principe vierdelige sonate da camera, hoewel nr. 10 en 11 een extra deel hebben.

Berichten over het vioolspel van Corelli zelf verhalen dat zijn ogen gloeiden als ‘rood vuur’ en dat hij allerlei grimassen maakte met zijn gezicht tijdens het spelen. Dat wijst op een opvliegend karakter en een gedurfde, temperamentvolle speelwijze. Iets daarvan hoop je terug te vinden in de vertolkingen van deze werken.

Iets meer felheid en improvisatorisch flair (versieringen) hadden misschien niet misstaan in de onderhavige vertolkingen, maar niettemin zijn ze heel mooi. De begeleiding vormt uiteraard ook een belangrijk element. Bij Andrew Manze (Harmonia Mundi) koos Richard Egarr uitsluitend voor het klavecimbel; Monica Huggett (Virgin) koos voor meer kleurwerking van de continuogroep met behalve orgel of klavecimbel ook cello, aartsluit, theorbe en gitaar. Hier bespeelt Van Asperen in de eerste drie sonates een relatief te luid opgenomen kamerorgeltje, in de laatste drie een wat krap klinkend klavecimbel.

Toegewijd, stijlvol en geacheveerd als het spel is, de ongelukkige opnamebalans gooit roet in het eten. Dat en het ontbreken van het tweede zestal doet de voorkeur duidelijk uitgaan naar Manze. Daar staat tegenover dat het Naxos schijfje erg goedkoop of zelfs gratis wordt verstrekt.