Chopin: Polonaises nr. 1-7. Rafal Blechacz. DG 479.0928 (54’42”). 2013

Het werd best tijd voor een actuele uitmuntende interpretatie van het zevental bekendste Polonaises, maar wie daarvoor heeft gerekend op de zo veelbelovende jonge Pool Rafal Blechacz die in 2005 het Chopinconcours in Warschau won, wacht een teleurstelling. Na zijn succesvolle debuut met de 24 Préludes (DG 477.659-2) en de beide pianoconcerten (DG 477.8088) zou men verwachten dat hij ook veel gevoel voor deze werken zou moeten tonen, maar hij speelt over grote gedeelten nogal meedogenloos luid en niet erg subtiel, zijn frasering is aan de hoekige kant, het ergst in op. 26/1 en overtuigt haast alleen in de Polonaise-fantaisie. De articulatie in op. 26/2 is ook wat dubieus. Hoe fraai op. 44 ook schijnt te worden, teveel pedaal en gehaaste overgangen vormen ook hier een smet. Een inconsistent geheel is helaas het gevolg. De vele kanten van deze werken – trots, verdriet, kwetsbaarheid, zwier – worden wat weinig en ongelijkmatig hoorbaar gemaakt. Vooral aan teerheid en warmte mankeert het nogal. Men kan dat toeschrijven aan de persoonlijke opvatting, maar van blijvende interesse is die feitelijk niet. Jammer maar helaas dus. Toegiften zoals bij anderen zijn er ook niet.

Zo blijft het triumviraat Ashkenazy (alle 16, Decca 452.167-2), Rubinstein, historisch (Naxos 8.110661) en Pollini, eigentijds (DG 457.711-2) eerste keus kandidaat.