Castiglioni: Altisonanza; La favole di Esopo. WDR Omroeporkest ren -koor Keulen o.l.v. Emilio Pomárico. Neos 11031 (48’09”). 2008 

De in 1932 geboren en al in 1996 overleden Italiaanse componist Niccolò Castiglioni, die net als Berio een Sequenza (echter voor orkest) en de Nachtegaal symfonie schreef, is iemand die primair in klank en minder in structuur denkt. De vormen zijn bij hem dan meest ook op boeiende wijze vrij. Dat is goed te horen in zijn Altosonanza, een soort driedelige en modernere Alpensymfonie dan die van Strauss en bezien vanaf de zonniger Italiaanse kant van zo’n 23 minuten lengte uit 1992.

De orkestratie is ingewikkeld, maar herkenbaar: de met elkaar verweven fluitstemmen, het contrapunt met het felle, luide koper, de nauwelijks hoorbare viool kreten aan het begin. Later worden het natuurbeeld, dus ook het klankbeeld rustiger, beeldender met gesluierde stemmen van de strijkers, maar zonder veel melodische ontwikkeling. Eenvoudige frasen, die fragmentarisch worden verwerkt. Voor- en achtergrond vervagen.

De Favola di Esopo uit 1979 is een ongeveer even lang episch ‘oratorium voor koor en orkest’, maar in dertien deeltjes, gebaseerd op de fabels van Esopus. Hier wordt de muziek begrijpelijk geestiger maar deze bevat ook een paar dramatische taferelen. Een tonica-dominant akkoord maakt een eind aan de vertellingen.

Het is knap van de najaar 2014 ook in Amsterdam Castiglioni dirigerende Emilio Pomáracio dat hij in Keulen met koor en orkest van de omroep zo’n goede, tot in het detail uitgewerkt stel vertolkingen geeft.