Duruflé: Prélude sur l’introït de l’épiphanie op. 13; Prélude et fugue sur le nom d’Alain; Orgelsuite op. 5; Scherzo op. 2; Prélude, adagio et choral varié sur le Veni Creator op. 4; Fugue sur le thème du carillon des heures de la Cathedrale de Solssons. John Scott. Hyperion CDA 66368, CDH 55475 (69’29”). 1989

Maurice Duruflé was een wonderkind op de piano en legde zijn muzikale basis – vooral van gregoriaanse zang – als koorlid van de kathedraal in Rouen. Na zijn studie bij Charles Tournemire vond Duruflé een ideale mentor en vriend in Louis Vierne, de deels blinde organist van de Notre Dame. In de jaren twintig vorige eeuw werd Duruflé’s leerling loopbaan aan het Conservatorium in Parijs met veel prijzen gelauwerd en in 1930 werd hij benoemd tot organist titulaire aan de Saint-Étienne  du Mont kerk in Parijs. Hij deelde die positie met zijn vrouw Marie-Madeleine en gezamenlijk bleven zij hun verdere leven aan die kerk verbonden.

Duruflé’s Prélude et fugue sur le nom d’Alain is een van de mooiste muzikale eerbetonen van een componist aan een collega, in dit geval aan Jehain Alain, de broer van organiste Marie-Claire Alain. Deze was voorbestemd om een van Frankrijks grootste componisten te worden, maar werd in de strijd tegen de Duitsers in 1940 vermoord. De Prélude citeert het thema van Alains orgelwerk Litanies en de fuga is een overweldigende contrapuntische compositie met een uitgesproken ritmisch karakter.

Duruflé’s complete orgelwerken passen bijna op één cd en ze benaderen alle de kwaliteit van het stuk over Alain. John Scott is vrijwel al zijn collega’s de baas op het fraaie orgel van de Londense St. Pauls kathedraal, maar heeft wel te kampen met een erg lange nagalmtijd. Toch weet hij op verschillende klavieren duidelijk en evenwichtig uiterst Franse klanken te distilleren. Ook slaagt hij erin om vrijwel volmaakt te fraseren en mede met perfect ingeschatte crescendi voor een geweldige sfeer te zorgen. Zo komt deze muziek magistraal, zelfs elegant en karaktervol tot klinken.