Donizetti: Roberto Devereux. Dimitra Theodossiu (s., koningin Elizabeth), Andrew Schroeder (b., Hertog van Nottingham), Federeica Bragaglia (ms., Sara, hertogin van Nottingham), Massimiliano Pisapia (t., Robert Devereux, graaf van Essex), Luigi Albani (r., lord Cecil), Giorgio Valerio (bs., Walter Raleigh) en Tommaso Norelli (b., page) met koor en orkest van het Bergamo festival o.l.v. Marcello Rota. Naxos 8.660222/3 (2 cd’s, 2u. 07’18”). 2006
Volledig luidt de titel van deze nogal mistroostige opera uit 1837 Roberto Devereux, ossia il comte de Essex. Getuige andere opera’s van hem: Elisabetta all castello di Kenilworth (1829, Latham-König, Ricordi RFCD 2005), Maria Stuarda (1835, Viotti, Nightingale NC 190209-2) en Anna Bolena (1830, Rudel, Brilliant Classics 93924) had Donizetti grote belangstelling voor het Engelse hof in de zestiende eeuw. Alleen namen zijn librettisten het niet zo nauw met de ware geschiedenis.
In dit geval laat Cammarano die zich op zijn beurt op Ancelot steunde Elisabeth I troonsafstand doen ten gunste van de Schotse James VI, die als James I wel koning van Engeland werd, maar pas na de dood van Elisabeth. Daarom niet getreurd. Hier gaat het om Elizabeth die verliefd is op Robert, graaf van Essex. Ze wantrouwt hem, want gelooft dat hij een relatie heeft met Sara, de hertogin van Nottingham. Robert is, beschuldigd van verraad, teruggeroepen uit Ierland. Er volgen verwikkelingen rond een cadeau gegeven ring door Elisabeth en een blauwe sjaal van Anna, maar net als de tevredenstellende oplossing nabij is, klinkt een kanonschot dat aangeeft dat Essex is terechtgesteld.
Het gaat hier om een vrij recente, goedkope theateropname van het festival in Bergamo. Toneelgeluiden en applaus hren daar helaas in geringe doses bij.
De solisten weren zich danig. De Griekse sopraan Dimitra Theodossiu beschikt over een puike techniek en een mooie stem als welsprekende Elizabeth en weet fraaie nuances aan te brengen. Ze kan engelachtig, maar ook furieus klinken. Ook de titelrol is nagenoeg ideaal bezet door Massimiliano Pisapia die op alle niveau’s en met mooie dynamische contrasten zingt en acteert. Vervolgens blijkt ook de jonge Amerikaanse bariton Andrew Schroeder ideaal op zijn plaats te zijn als volledig toegeruste Nottingham. Helemaal op dat hoge niveau is de Sara van Federica Bragaglia niet, al haar mooie expressie ten spijt. Haar stem wordt op den duur wat eentonig. Koor en orkest leveren over het geheel goede prestaties.
Natuurlijk zij n er goede alternatieven, eentje met Beverly Sills, Placido Domingo en Charles Mackerras (GD Stefano GDS 21029) en Edita Gruberova, Don Bernardini met Friedrich Haider (Nightingale NC 070563-2), maar verder zijn die over het geheel genomen niet echt beter.