Debussy: Cellosonate in d; Syrinx, La flûte de Pan’; Vioolsonate; Trio voor fluit, harp en altviool; Pianotrio. Edgar Moreau (vc), Bertrand Chamayou (p), Emmanuel Pahud (fl), Renaud Capuçon (v), Marie-Pierre Langlamet (hrp), Gérard Caussé (va). Erato 2957-73960 (65’58”). 2017

Net zoal de Études wijzen de drie sonates die Debussy in zijn laatste levensjaren componeerde erop dat zijn muziek waarschijnlijk een nieuwe richting zou hebben ingeslagen als hij niet in 1918 op zesenvijftigjarige leeftijd was gestorven. Het plan was om een groep van zes sonates te componeren, maar daarvan werden er slechts drie gerealiseerd: de Cellosonate en die voor fluit/altviool/harp in 1915 en de Vioolsonate in 1919. Een vierde was bestemd voor hobo, hoorn en klavecimbel, een vijfde voor klarinet, fagot, trompet en piano en nummer zes voor al deze instrumenten samen. Wat had dat geweldig kunnen worden……

Dat Debussy zich op het titelblad van deze sonates ‘musicien français’ noemde was meer dan een patriottisch gebaar tijdens W.O. I, maar tekende ook zijn in ere houden van een Franse traditie van helderheid, duidelijkheid en elegantie die teruggaat tot Couperin en Rameau. En dat hij zijn eigen weg koos, los van andere buitenlandse invloeden.

In het geval van deze opname komt daar nog bij dat deze louter door Franse instrumentalisten worden gegeven die deze muziek in hun genen hebben. Gemeenschappelijke noemer bij de vertolkers is Bertrand Camayou die instinctief precies weet wat hem te doen staat.

Maar ook de overige deelnemers dragen bij aan een stel meesterlijke interpretaties waardoor die geweldige fluit/altviool/harp sonate de allure van een groot meesterwerk krijgt.

Dat ook het Pianotrio, in 1880 in Rusland geschreven voor de van Tchaikovsky bekende Nadezhda von Meck, ook weer bijzonder goed gespeeld, een plaatsje vond en die mooi vloeiende fluitsolo Syrinx, ideaal voorgedragen door Pahud, maken deze cd extra attractief.

Pas wanneer bijvoorbeeld de opname van het Pianotrio met het Florestan trio (Hyperion CDA 67114) en van de triosonate ook met Caussé (Harmonia Mundi HMC 90.1647) en de Cellosonate met Queyras (Harmonia Mundi HMC 90.2012) erbij worden gehaald, realiseert men zich de grote status van de nieuwe uitgave volledig. Verdere vergelijkingen lijken wat overbodig.