Debussy: Sonate voor fluit, altviool en harp in F; Syrinx, La flûte de Pan (bew.); Prélude á l’après midi d’un faune (bew.); Chansons de Bilitis nr. 1-12; Syrinx La flûte de Pan. Philippe Bernold (fl), Gérard Caussé (va), Isabelle Moretti (hrp), Ariana Jacob (p), Mathieu Dufour (fl), Germaine Lorenzini (hrp) en Irène Jacob (spr). Harmonia Mundi HMC 90.1647 (50’02”). 1997

Dat de fluit aan het begin van de twintigste eeuw veel aandacht kreeg in de Franse muziek, zal wel grotendeels te danken zijn aan Debussy die het nobele, archaïsche karakter van het instrument in verschillende composities  uitbuitte. Her mooiste eerste voorbeeld van deze arabeske stijl is natuurlijk de fluitsolo waarmee de Prélude à l’après midi d’un faune uit 1894 naar een gedicht van Mallarmé begint als een meeuw die zweeft boven het spel der golven.

Later maakte Debussy van zijn waarschijnlijk populairste orkestwerk een bewerking voor twee piano’s; een volgende versie voor fluit en piano bleef onvoltooid als gevolg van Debussy’s dood in 1918. Maar Jobert publiceerde in 1925 zo’n bewerking van de door Debussy zeer gewaardeerde Gustave Samazeuilh. Daarom gaat het op deze cd.

Die bevat verder twee versies van La flûte de Pan beter bekend als het vervoerende Syrinx.

En dan zijn daar verder de twaalf Chansons de Bilitis als ‘Musique de scène devant accompagner la récitation de douze poèmes de Pierre Louÿs pour récitant, deux flûtes, deux harpes et célesta’. 

Maar het hoogtepunt van deze uitgave is natuurlijk de late Sonate voor fluit, altviool en harp, volgens de zieke componist een ‘verschrikkelijk triest’ werk.

Philippe Bernold is een gevoelige fluitsolist met een fijnzinnige toon die goed bij deze werken past. Hij wordt heel mooi door zijn collega’s begeleid. Jammer is alleen dat Irène Jacob wat op de achtergrond is geplaatst bij het voordragen van de Bilitis gedichten waardoor iets van de erotiek daarvan verloren gaat. Ariane Jacob vult de piano en celesta bijdragen erg goed in.