Donizetti: Il castello di Kenioworth. Jessica Prait (s., Elisabetta), Carmela Remigio (s., Amelia), Xabier Anduaga (t., Leicester), Stefan Pop (b., Warney), Dario Russo (bs, Lambourn) en Federica Vitelli (ms., Fanny) met koor en orkest van Donizetti opera o.l.v. Riccardo Frizza. Dynamic CDS 7834.02 (2 cd’s, 2u., 10’39”). 2018 

De Engelse koningin Elisabeth I vinden we terug in drie opera’s van Gaetano Donizetti: Il castello di Kenilwoth uit 1829, Maria Stuarda uit 1834 en Roberto Devereux uit 1837 plus, meer indirect natuurlijk ook nog in Anna Bolena (1830) omdat Anna de moeder van Elisabeth was. Hoewel deze werken getuigen van Donizetti’ belangstelling voor de Tudors en zijn gebaseerd op historische feiten zijn hun verhalen soms nogal ver verwijderd van de werkelijke feiten.

Van dit stel opera’s is Il castello di Kenilwoth, dat oorspronkelijk Elisabetta al castello di Kenilworth heette, het minst bekend. Andrea Leone Tottola leverde het libretto dat is gebaseerd op de toneelstukken Amy Robsart van Victor Hugo en Eugene Scribe’s Leicester die op hun beurt weer teruggrepen op Walter Scotts novelle Kenilworth.

Het verhaal is als volgt. Elisabeth bezoekt Kenilworth, het kasteel van haar favoriet Leicester die intussen Amelia Robsart als bruid heeft. Bang voor de reactie van de koningin daarop, zorgt zijn bediende Lambourne dat Amelia wordt opgeborgen in een cel door diens stalmeester Warney.Die tracht haar le verleiden met de uitvlucht dat Leicester toch niet meer van haar houdt. Als Amelia hem afwijst, zweert Warney wraak.

Het lukt Amelia om te ontsnappen en in de kasteeltuin ontmoet ze Elisabeth. In tranen vertelt ze dat ze zich verraden voelt door Leicester. Ze gaat naar Leicester en Warney en eist een verklaring. Warney tracht de koningin te overtuigen dat Amelia zijn vrouw is. De koningin besluit om het geheel nader uit te zoeken en gelooft kortstondig de leugens. Leicester bevestigt zijn huwelijk met Amelia, waarop de koningin nog bozer wordt.

De wraakzuchtige Warney tracht met Amelia te vluchten uit Kenilworth onder het mom dat Leicester dat wenst, maar Amelia weigert tracht hij haar te vergiftigen wat wordt voorkomen door haar trouwe gedienstige Fanny.

Elisabeth gelast om Warney te arresteren en vergeeft Amelia en Leicester. Bovendien stemt ze in met hun huwelijk zodat er toch een happy end is.

Auber schreef op dit gegeven in 1823 ook een opera: Leicester, ou le chateau de Kenilworth. Daar schijnt geen opname van te bestaan.

Er bestonden al wel twee eerdere opnamen van deze opera op minder courante labels, Alun Francis op MRF 143-S en Jan Latham-Koenig op Ricordi.

Voor het Opera Festival in Bergamo in 2018 werd deze opera ten tonele gebracht met een over de hele linie goede bezetting. Opvallend is wel dat de vrouwenrollen met hun innerlijke roerselen van groter belang zijn dan die van de mannen. Jessica Pratt heeft inderdaad iets koninklijks en Carmela Remigio uit haar wisselende gevoelens heel mooi met als hoogtepunt haar aria ‘Par che mi dica ancora’.

Xabier Anduga geeft met zoetgevooisde stem een sympathiek beeld van Leicester, getuige bijvoorbeeld ‘Beggo…ahimé! la ingenua sposa’. e Roemeen Stefan Pop blijkt een ideale Warney, zoals in ’Taci amor! Se amica speme’ en ook de verrichtingen ban Dario Russo als Lambourne en Federica Vitali als Fanny verdienen alle waardering.

Dirigent Riccardo Frizza doet meer dan alleen begeleiden. Er is ook een dvd versie verkrijgbaar.