Dowland: Whose heavenly touch. ‘Lachrimae’ uit Flow my tears; Come away, come sweet love; O sweet woods, the delight of solitarienesse; I saw my lady weep; Can she excuse my wrongs; All ye whom love or fortune; Mignarda P. 34; Fine kacks for ladies; Now, oh now I needs must part; Come heavy sleep; In darkness let me dwell; If my complaints could passions move; Wilt thou unkind thus reave me; Go crystal tears (bew.) Go crystal tears; Come again, sweet love doth now invite; Sorrow, stay. Mariana Flores (s) en Hopkinson Smith (luit). Naïve E 8941 (56’34”). 2015

John Dowland werd in 1563 geboren, een jaar vòòr Shakespeare, Marlowe en Galilieo en vijf jaar nadat Elisabeth I de troon had bestegen. Het lukte hem niet om in 1594 John Johnson als Queen’s Musician of the Lutes op te volgen, waarna de onfortuinlijke Dowland, teleurgesteld en altijd dolend, aan zijn omzwervingen op het continent begon. Of die teleurstelling een bron was van de sterke melancholieke trekken waarvan zijn luitliederen blijk geven?

Na zangeressen als Barbara Bonney, Anne Sophie von Otter, Emma Kirkby en Andrea von Ramm is het nu vrij opvallend de Argentijnse sopraan Mariana Flores die zich met een keuze uit Dowlands luitliederen meldt. Op de instrumentale soli Mignarda en Go crystal tears na komen deze liederen uit The first and second book of songs die in 1597 en 1600 werden gepubliceerd. 

De titel van de opname Whose heavenly touch s ontleend aan een uitspraak van een tijdgenoot die over Dowland zei ‘Whose heavenly touch doth ravish human sense’.

Met haar rollende ‘r’, haar Latijnse klinkers en tweeklanken geeft Flores deze liederen een licht Spaans tintje aan deze liederen die ze verder in alle eenvoud en bescheidenheid met een bedachtzame expressie voordraagt. Een betere begeleider dan de Amerikaanse luitenist Hopkinson Smith die in 2004 al een fijne cd met luitcomposities van Dowland onder de titel A dream maakte (Naïve E 8896) had de zangeres zich niet kunnen wensen.