Destouches: Sémiramis. Éléonore Pancrazi (ms., Semiramis), Emmanuelle de Negri (s., Amestris), Mathias Vidal (t., Arsane), Thibault de Damas (bs., Zoroastre), Judith Fa (s., priesteres, Babylonische), Clément Debieuvre (ct., genie, Babyloniër) en David Witczak (b., orakel) met het Concert spirituel koor en het ensemble Les ombres o.l.v. Margaux Blanchard en Sylvain Sartre. Versailles CVS 038 (2 cd’s, 2u., 12’37”). 2020
Sémiramis is een opera van de Franse componist kardinaal André Destouches (1672 - 1749) op een libretto van Pierre-Charles Roy die 4 december 1718 in de Académie royale de musique in Parijs in première ging. Deze Destouches had een uitzonderlijke levensloop. Hij begon als missionaris in Siam, vocht later mee in het koninklijke leger tijdens het beleg van Namen in 1692, maar ontdekte zijn talent voor muziek, ging bij Campra studeren en bleef bevriend met deze componist. Hij was een markante, originele en haast visionaire hofcomponist die vrijwel is vergeten omdat Lully en Rameau dominanter waren.
Zijn eerste opera, Isse, werd voor het eerst in 1697 aan het hof van Lodewijk XIV opgevoerd en was een succes. Twintig jaar later, in 1718, componeerde hij zijn laatste opera Semiramis.
Sémiramis was ook het onderwerp van opera’s van Nicola Porpora, Charles-Simon Catel, Christoph Willibald Gluck, Gioacchino Rossini en Arthur Honegger.
De handeling gaat over het treurige lot van de koningin van Babylon die vreest dat een orakel haar dood door haar zoon zal voorspellen. Dus laat ze deze meteen na zijn geboorte verdwijnen. Arsane, haar geadopteerde zoon, is door haar zeer geliefd zonder dat ze iets van zijn afkomst weet. Hij is tot alles bereid om zijn geliefde Amestris te redden. Nadat hij door de magie van Zoroaster krankzinnig is geworden, gebeurt inderdaad het te verwachten ergste.
Destouches wist hiervan een pakkend drama te maken. Deze wervelstorm van passies wordt tot in het detail goed verzorgd en heel mooi gezongen door een stel goed voorbereide zangers en instrumentalisten. Margaux Blanchard en Sylvain Sartre hebben de directietouwtjes stevig in handen.