Dutilleux: ‘Préludes’ nr. 1-3, Pianosonate; Ledoux: Surgir. Élodie Vignon. Cypres CYP 4658 (56’37" ). 2020
Henri Dutilleux (1916 - 2013) was gewend om als componist zijn eigen weg te kiezen, ongeacht stromingen en invloeden. Dat maakt zijn werken zo bijzonder. Hij componeerde zijn ambituieuze Pianosonate in 1947/8 en beschouwde het als zijn opus 1. Lang liet hij de piano daarna links liggen en wachtte afgezien van ‘Blackbird’ uit 1950 en ‘Résonances’ uit 1965 tot begin jaren zeventig voordat hij zijn drie Préludes - ‘D’ombre et de silence’, ’Sur un même accord’ en ‘Le jeu des contraires’ componeerde. Deze ontstonden respectievelijk in 1973, 1977 en 1988. De eerste is opgedragen aan Artur Rubinstein, de tweede aan Claude Helffer.
Een constante factor in deze werken is, dat de componist voortdurend op zoek was naar nieuwe, vrije vormen en dat hij graag met resonanties speelde. Hij vond daarvoor al ideale pleitbezorgers in Anne Queffelec (Virgin 545.522-2) en Robert Levin (ECM 476.3653).
Als zij lang genoeg hadden geleefd, hadden Scriabin en Debussy de Pianosonate van Dutilleux kunnen schrijven, maar natuurlijk zijn het vooral heel persoonlljke uitingen van Dutilleux. Élodie Vignon zorgt dat ze goed richting aangeeft in het eerste deel en voldoende expressie geeft aan het desolate middendeel ‘Lied’.
In de derde en langste Prélude, die vrij grillig van aard is (en werd geschreven voor een pianoconcours) legt ze het nodige drama.
Alles bijeen werd dit een fascinerende uitgave met voortdurend intrigerend blijvende composities van Dutilleux. Maar allereerst laat de pianiste ons kennismaken met de Belg Claude Ledoux (1960). Deze komt als het ware te voorschijn uit de schaduw van Dutilleux. ’Surgir’ (opduiken) is tweedelig en duurt 16’31” en is zeker geen niemandalletje. Hij tracht daarin een klankbeeld te geven van een wereld die voortdurend in beweging is.
Élodie Vignon is een pianiste die niet voor een kleintje vervaard is, zoals ze al aantoonde met haar opname van Debussy’s Études (Cypres CYP 1678) uit 2017 toen ze ook al een onbekende componist introduceerde: Lucien Noullez met zijn Douze coffrets studieux, waarin ze Clara Inglese als spreekstem begeleidde.