Dvorak: Symfonie nr. 6 in D op. 60; De waterman op. 107. Nederlands philharmonisch orkest o.l.v. Yakov Kreizberg. Pentatone PTC 5186.302 (69’21”). 2006/5

Met deze uitvoering tasten Kreizberg en de Amsterdammers de lang heersende hegemonie van de tot nu toe in deze materie dominerende Tsjechische ensembles aan. Dat ligt hem goeddeels aan de hier gedemonstreerde kunst van het ‘zingend spelen’ en het ontwikkelen van een milde klank die zo goed past bij Bohemens bossen, velden en wildlife (om qua terminologie op Smetana in te haken). Dat gebeurt overigens zonder de energieke aspecten tekort te doen.

De adrenalinestroom is goed gekanaliseerd en er is contrast te over. Heel nuttig bij alle herhalingen die in de symfonie voorkomen. Let bijvoorbeeld maar eens op de celli en de hoorns in het tweede thema uit het eerste deel. Ook de violen met zijdeglans klank onderscheiden zich positief. Maar eigenlijk is natuurlijk het hele orkest erg goed. Hier wordt aanstekelijk gretig gemusiceerd.

Met zijn ruim twintig minuten uitvoeringsduur is de rijpe symfonische volksvertelling De waterman een niet geringe toevoeging aan het programma.

Wie zich aan vergelijkingen wil wagen, moet vooral luisteren naar Bélohlávek (Chandos CHAN 9170) en Chung (DG 469.046-2, echter zonder alle herhalingen). Kreizberg en de zijnen komen daaruit ongeschonden te voorschijn.

Op de voortreffelijke opnamekwaliteit van de Baarnse ex-Philipsmensen valt niets aan te merken. De Beurs van Berlage leent zich akoestisch blijkbaar heel goed om dergelijke heldere, evenwichtige en goed gedefineerde producties te maken.

Of er na de succesvolle Negende (PTC 5186.019) en Achtste (PTC 5186.065) ook nog ten minste een Zevende te verwachten is?