Donizetti: L’elisir d’amore. Marielle Devia (s. Adina),  Roberto Alagna (t. Nemorino), Pietro Spagnoli (b. Belcore), Bruno Praticò (b. Dulcamara) met het Tallis kamerkoor en het Engels kamerorkest o.l.v. Marcello Viotti. Erato 4509-91701-2 (2 cd’s, 2u 08/57”). 1992

In 1832 schreef Donizetti zijn eerste grote komische opera: L’Elisir d’amore, een ironische persiflage op de mythe van Tristan en Isolde. Er wordt een liefdesdrank van de kwakzalver ‘dokter Dulcamara’ door Nemorino’ gekocht in de hoop om de liefde van Adina te winnen. Ze verkiest niettemin Belcore, maar voordat ze met die trouwt, realiseert ze zich dat ze eigenlijk toch meer van Nemorino houdt waarna de kwakzalver nog meer zaken kan doen.

Het werk is een fraaie sentimenteel-pastorale komedie die mede her beste van Donizetti’s muziek bevat met Nemorino’s aria uit de tweede akte ‘Una furtiva lagrima’ als bekend hoogtepunt. Een bel canto tenoraria bij uitstek. Ook Adina krijgt veel moois te zingen: een duet in de eerste akte en een solo in de tweede: ‘Prendi, prendi per me sei libero’.

Oberto Alagna is een Nemorino met heel veel charme en een mooi lichte stem. Gelukkig vermijdt hij tendensen tot sentimentaliteit en overdreven bravoure. Als Adina is Marielle Devia een ontdekking. Ze beschikt over fraaie coloraturen en toont het passende karakter. Haar stem is plooibaar en veerkrachtig, bovendien weet ze mooi lange elegische draden te spinnen. De overige rollen zijn meer dan adequaat bezet en de bewuste zangers zijn vooral in de ensembles heel overtuigend. Viotti dirigeert levendig en beheerst.

Natuurlijk zijn er tal van alternatieven die dicht in de buurt komen. Te denken valt aan de teams Alagna/Gheorghiu (Decca 455.691-2), Sutherland/Pavarotti (Decca 475.7514) en Cotrubas/Domingo (Sony S2K 96458). Dit voor het geval de luisteraar speciale favoriete zangers heeft.