Del Tredici: Paul Revere’s ride; Theofanidis: The here and now; Bernstein: ‘Lamentation’ uit Symfonie nr. 1 Jeremiah. Hila Plitmann (s), Nancy Maultsby (ms), Richard Clement (t), Brett Polegato (b) met het Atlanta symfonie orkest en –koor o.l.v. Robert Spano. Telarc CD 80638 (73’06”). 2005

Historisch gezien is de beschrijving van Longfellow van de beroemde rit van de Amerikaanse patriot Paul Revere op 18 april 1775 aan het begin van de onafhankelijkheidsoorlog om de inwoners van Massachusets voor de naderen Engelse troepen te waarschuwen in zijn gedicht uit 1860 met de nodige korrels zou te genieten, maar de dramatiek is er niet minder om.

David del Tredici (1937) weet uitstekend raad met dit gegeven in een vierdelig werk waarin de woeste rit naar Lexington en Concord bijvoorbeeld eindigt met een forse uitbarsting van het koor; de op zich weer driedelige finale begint met een gesproken inleiding, gaat over in een fuga waarin de Rule Brittania tegenover het triomferende Yankee Doodle is geplaatst; het werk eindigt met een patriottisch koor. Dat alles gevat in heel spontane klanken.

Deze opname is tijdens de première gemaakt. Hila Plitmann is een meeslepend zingende soliste en koor en orkest laten in hun aandeel geen wens onvervuld.

The here and now van Christopher Theofanis (1967) is een achtdelig opdrachtwerk van het Atlanta orkest; het heeft wel iets weg van Orffs Carmina burana omdat het is gebaseerd op liefdesgedichten van Jelaluddin Rumi uit Anatolië, fraai in het Engels vertaald door Cleman Bark. Maar dan niet zoals bij Orff in hedonistische sfeer, maar liefde gezien als waarachtige, diepere wederkerige menselijke ervaring. 

Zo is ‘The one who pours is wilder than we’ uitgesproken sensueel, getuigt ‘Hear blessings dropping their blossoms around you’ van veel wijsheid en bezit het ‘the touch of the spirit on the body’. Kernachtig klinkt Drumsound rises en in The urgency of love -  een duet voor sopraan en tenor met koor - wordt Orff het dichtst benaderd. Maar het mooist is Spreading radiance  met de tekst ‘The stars come up spinning every night, bewildered in love … Everything has to do with love, and not loving’. Gezongen door elkaar overlappende vrouwenstemmen.

Op zo’n hoog niveau bevindt zich het slot ‘The music of our final meeting’ helaas niet.

Als een treffende epiloog sluit het deel uit de symfonie van Bernstein mooi aan. Jammer dat de stem van Nancy Maultsby zo flakkert. Verder alle lof voor de interpretaties.