Elgar: Vioolconcert in b op. 61; Vaughan Williams: The lark ascending. Nigel Kennedy met het Birmingham symfonie orkest o.l.v. Simon Rattle. EMI 556.596-2 (71’49”). 1997

“It’s good! Awfully emotional, too emotional, but I love it”. Het vioolconcert van Elgar uit 1910 (net als het Beethovenconcert toevallig op. 61) vertoont alle kenmerken van melancholie, grandeur en lyriek, maar het is ook immens

virtuoos. Het werk is hoogst oorspronkelijk, wat onder meer blijkt uit de door de strijkers uit het orkest als op een gitaar getokkelde begeleide sprookjesachtige cadens uit het laatste deel, een episode waarin de solist overpeinzingen laat horen over thema’s uit het hele werk. 

Het is een van de weinige werken die de reikwijdte belicht van zijn complexe en raadselachtige persoonlijkheid. Het werk begint met een snoeverige vastberadenheid en eindigt met een uitbarsting van vreugdige hoop. Zo lijkt het tenminste. Elders horen we een diepe, bespiegelende melancholie, een pijnlijke nostalgie en aan het eind van het langzame deel een erotische teerheid.

Dit zeer persoonlijke document is bijna een muzikale biecht. Het biedt de violist gelegenheid om zijn virtuositeit te tonen, maar is ook een nogal imposant symfonisch concert in de geest van Brahms

De tweede opname van Nigel Kennedy is doorleefder, intenser en grondiger overdacht dan de eerste (die op EMI 747.210-2 staat).

Het is dringen aan de top met vrijwel gelijkwaardige opnamen van Hilary Hahn (DG  474.873-2) en dezelfde koppeling, Gil Shaham (Canary Classics CC 06) en James Ehnes (Onyx ONYX 4025).

Echter niet vergeten: de opname uit 1928 van de 16-jarige Yehudi Menuhin met het Londens symfonie orkest onder Elgar zelf (EMI 555.221-2, 566.979-2) en die van Albert Sammons uit 1929 (Naxos 8.110951) die de uitvoeringspraktijk in historisch perspectief plaatsen.