Einaudi: Le onde. ‘Questa notte’; ‘Sotto vento’; ‘Dietro l’incanto’; ‘Onde corte’; ‘La profondità del buio’; ‘Passagio’; ‘Lultima volta’; ‘Le onde’; ‘Lontano’; ‘Ombre’; ‘La linea scura’; ‘Tracce’. Ludovico Einaudi. Ricordi 74321-39702-2 (58’50”). 1996

Einaudi: Passagio. ‘Divenire’; ‘I giorni’; ‘Oltremare ‘; ’Una mattina’; ‘Le onde’; ‘Dietro l’incanto’; ’Ora’; ‘The snow prelude nr.15’; ‘Passagio’; ‘Nuvole bianche’; ‘Due tramonti’. Lavinia Meijer (hrp). Sony Sony 88883-78408-2. (57’52”). 2013

Einaudi: Stanze 1-16. Cecilia Chailly (hrp). Decca 379.2413 (55’38”). 1990

Als pianist opgegroeid met een dieet van Bach en Chopin enerzijds en de Beatles de de Rolling Stones anderzijds zei Ludovico Einaudi (1955) die bij Luciano Berio en Karlheinz Stockhausen compositie studeerde ooit: “Mijn leven lang lag mijn hart vooral bij rock’n’roll.”

Als crossover componist en pianist verwierf hij de status van een superster met ‘verstilde klankgedichten’, muziek die even avontuurlijk en zoetgevooisd klinkt als een goed geoliede oude speeldoos en even treffend als een zonsondergang van instagram of een condoleance via e-mail. 

Het resultaat is wel heel melodieuze, zeer toegankelijke cross-over muziek met sporen minimalisme die voor mij persoonlijk teveel vlees noch vis is. Easy listening muziek met wat weinig merg in de botten. Waar het m.i. aan ontbreekt, is aan muzikale afwisseling en stilistische ambitie. Melodische invallen komen en gaan zonder te beklijven, figuraties en dynamiek maken een vlakke, gelijkschakelende, maar ook continu bitterzoete indruk.

Maar met een goed glas wijn in de buurt is er na een drukke werkdag best van te genieten en daarvoor kunnen de drie mooie opnamen met de componist aan de piano en beide heel bekwame harpistes met mooie, vloeiende bewerkingen goed dienen.