Elgar: Falstaff op. 68; Orkestliederen op. 59 nr. 1-3; op. 60 nr. 1 en 2; Toneelmuziek bij Grania and Diarmid op. 42; The wind at dawn; The pipes of Pan; Pleading op. 48/1; The king’s way; Kindly do not smoke. Roderick Williams (b) met het BBC filharmonisch orkest o.l.v. Andrew Davis. Chandos CHSA 5188 (74’25”). 2017

Elgar noemde zijn Falstaff een ’symfonische studie’, wat nogal een droge beschrijving is van een van de beste muzikale portretten van een figuur van Shakespeare. Aan de ene kant kan men het werk zien als een heel oorspronkelijke, kleurrijke eendelige symfonie, maar aan de andere kant is het een geweldig muzikaal portret waarmee de schelm tot leven wordt gewekt.

Er zijn levendige momenten, zoals een beschonken fagotsolo en ook maakt de componist een effectief uitstapje naar een elizabethaanse pastiche. Aan de andere kant is er ook teerheid, bijvoorbeeld in Falstaffs nostalgische jeugdherinneringen en aan eind waarin de dikke ridder wreed en haast ijzingwekkend wordt afgewezen door zijn vroegere metgezel, prins Hal.

Elgar schijnt jarenlang te hebben overwogen om iets met Falstaff te doen voordat het er in 1913 van kwam. Mogelijk herkende hij iets van zichzelf in de schijnbaar joviale, maar innerlijk heel gevoelige en melancholieke figuur.

Er bestaan mooie opnamen van Falstaff, bijvoorbeeld van Barbirolli (EMI566.322-2)

Maar ook Andrew Davis weet heel goed alle facetten van het werk naar voren te brengen; hij wekt de indruk van een rondgang door een beeldengalerij die hij nader toelicht. Met het BBC symfonie orkest had hij Falstaff in 2004 al eens heel mooi vastgelegd op Warner 2564-62200-2 en Elgar zelf dirigeerde het werk bij het New Symphony orchestra rond 1930 (EMI 095.694, 9 cd’s), maar de nieuwe uitvoering is minstens zo goed en klinkt beter.

De verder opgenomen Orkestliederen en Toneelmuziek maken deze uitgave nog waardevoller omdat ze zo zelden te horen zijn en zo goed zijn vertolkt.