Eötvös: Vioolconcert nr. 2 DoReMi; Cello concerto grosso; Concert voor slagwerk  en orkest Speaking drums. Midori (v), Jean-Guihen Queyras (vc) en Martin Grubinger (slagw) met het Filharmonisch orkest van de Franse omroep o.l.v. Peter Eötvös. Alpha ALPHA 208 (70’59”). 2014

 

Eötvös: Vioolconcert nr. 3 Alhambra; Stravinsky: Le sacre du printemps. Isabelle Faust met het Orchestre de Paris o.l.v. Pablo Heras-Casado. Harmonia Mundi HMM 90.2655 (57’48”). 2019

 

Het drietal Concerten van Péter Eötvös (1944) op de eerste cd ontstond tussen 2011 en 2013 en werd geschreven voor specifieke solisten. Twee daarvan, de violiste Midori en de slagwerker Grubinger namen deel aan deze opname, maar het Cello concerto grosso dat aanvankelijk was bedoeld voor de Hongaarse cellist Miklós Perënyi wordt hier uitgevoerd door de Franse Jean-Guihen Queyras.

In dit drietal werken zijn de solisten nadrukkelijk de dramatische protagonisten als een meer dan levensgrote acteur die steeds nieuwe, onverwachte ideeën aandraagt waarop het orkest vrij extrovert reageert

Dat werkt het beste in het Vioolconcert nr. 2 dat geheel toegesneden lijkt op het briljante spel van Midori en in het Concert voor slagwerk waarin Grubinger ook fragmenten uit gedichten van Sándor Weöres en een Sanskriet tekst van deIndiase dichter Jayadeva moet voordragen behalve dat hij een aantal gestemde en ongestemde slagwerkinstrumenten moet bespelen.

Het Celloconcert is conventioneler van aard, maar de finesse van Eötvös’ orkestratie en de grote virtuositeit van Queras maken dit werk even boeiend.

Alhambra is een derde Vioolconcert dat Eötvös speciaal schreef voor Isabelle Faust. Het is een ééndelig, ongeveer twintig minuten durend werk dat de luisteraar meeneemt op een wandeling door de mystieke gebouwen van het Alhambra in het Spaanse Granada. Het hoofdthema is afgeleid van de Moorse spelling van de naam van het paleis. Een gelukkig goed hoorbare mandoline volgt en ondersteunt de viool, die op zijn beurt het orkest tot grotere activiteit aanspoort zodat het concert niet alleen voor de viool, maar ook voor het orkest een showstuk wordt.

De uitvoering van Stravinsky’s Sacre is goed, maar van dat werk bestaan betere, fellere, meer gedifferentieerde opnamen, zoals van Rattle (EMI 749.636-2), Gergiev (Philips 468.035-2), Boulez (Sony 07464.64109-2) en zelfs de oude uitgave van Markevitch (Testament SBT1076).