Elgar: Vioolconcert in b op. 61; Vaughan Williams; The lark ascending. Hillary Hahn met het Londens symfonie orkest o.l.v. Colin Davis. DG 474.873-2 (cd, 66’10”), 474.873-2 (sacd). 2003

Na te zijn begonnen met enige bijzonder mooie en treffende concertopnamen op Sony (de combinaties Barber/Meyer en Beethoven/Bernstein met name) stelde de jonge Hilary Hahn met haar debuut op DG wat teleur in haar aan de conservatieve stijl van vijftig jaar geleden herinnerende uitvoering van Bachs vioolconcerten. Maar hier revancheert ze zich aardig met loepzuiver geïntoneerde, virtuoos en ook verder gaaf afgewerkte vertolkingen die beide getuigen van de nodige affiniteit met deze Engelse werken.

Maar in andere opzichten is deze uitgave wat teleurstellend. Zoals Viktoria Mullova ooit, goeddeels ten onrechte, de bijnaam kreeg van ‘koele kikker’ of ‘ijskoningin’ zo lijkt Hahn hier die titel over te nemen met haar schijnbaar emotieloze spel. Voor de technische aspecten alle lof, maar het gemoed van de luisteraar wordt nergens aangesproken door zo’n onderkoelde aanpak. Vervelend is ook dat de doorgaans zo betrouwbare Colin Davis de begeleidingen zo constiperend opblaast. Mooi als de opname klinkt, is deze uitgave tenslotte toch nogal teleustellend en misschien alleen iets voor de fans van Hahn door dik en dun. Wat het Elgarconcert betreft, blijft Kennedy de eerste keuze met de historische opname van Menhin als tiener (beide EMI) als waardevol alternatief en wat Vaughan Williams aangaat blijven Little (Teldec), Zukerman (DG) en de ook haast historische opname van Pougnet (EMI) favoriet.