Elgar: Vioolsonate in e op. 82; Romance op. 1; Bizarrerie op. 13/2; Pastourelle op. 4/2; La capricieuse op. 17; Virelai op. 4/3; Mazurka op. 10/1; Idyll op. 4/1; Chanson de nuit op. 15/1; Chanson de matin op. 15/2; Salut d’amour op. 12; Offertoire. Simone Lamsma en Yurie Miura. Naxos 8.557984 (58’17”). 2005

Nu de over een enorm talent beschikkende, in Engeland op het hoogste niveau voorbereide en al met prijzen overladen Simone Lamsma (1985) dank zij Jaap van Zweeden ook in Nederland op grote podia te horen is, blijkt het des te interessanter om op haar voorhanden opnamen terug te kunnen grijpen. De cd met een drietal vioolconcerten van Spohr uit 2007 werd al besproken, dit Elgarrecital gaat nog iets verder terug in de tijd, namelijk tot 2005. Logisch dat iemand die zijn hele (grondige) opleiding in Engeland ‘genoot’ vrijwillig of gedwongen ook veel Engels repertoire heeft verwerkt. Het verraste ook niet dat ze in Amsterdam debuteerde met het vioolconcert van Britten (en daarmee in de voetsporen trad van haar landgenote Janine Jansen, Decca 478.2111).

In de sonate wordt meteen gezorgd voor het nodige contrast qua dynamiek en tempi. Dat werkt gunstig uit wanneer het stuk urgent begint om daarna voor het tweede thema te worden getemperd in een kalm, introspectief tweede thema. Er zijn mooie, haast gefluisterde pianissimi en de hele aanpak getuigt van een mooie spontane romantische opvatting. Al die ongedwongen vrijheid gaat gepaard met een diepe concentratie en de structuur is en blijft duidelijk. De viooltoon is over het geheel aan de lieflijk en lichte kant, maar waar nodig ook kernachtig. De rol van de begrijpende, soms even het heft in handen nemende Japanse begeleidster moet eveneens worden geprezen.   

De kortere werken met als bekendste Salut d’amour en de 3 Chansons, in feite meest salonstukken, vormen een homogene aanvulling waarnaar men met plezier blijft luisteren.

Een cd die een extra sterretje verdient, naast die van Mordkovitch (Chandos 9624).