Elgar: Symfonie nr. 3. Londens symfonie orkest o.l.v. Colin Davis. LSO Live LSO 0019 (57’33”). 2001

De geschiedenis is bekend: bij zijn dood in 1934  liet Elgar slechts 130 bladzijden met schetsen van zijn Symfonie nr. 3 na. Componist Anthony Payne werkte ze tot een volledig werk uit; het resultaat werd in 1997 gepubliceerd en al snel stortte elk zichzelf en iedere dito Engelse dirigent zich op het werk.

Resultaat: ruim tien jaar later beschikken we ren minste al over vier opnamen. Paul Daniel beet de spits af in Bournemouth (Naxos 8.554719); Andrew Davis droeg met het BBC Symfonie orkest zijn steentje bij (NMC NMCD 053) en Colin Davis volgde met het Londens symfonie orkest.

De keuze gaat vooral tussen Daniel en Colin Davis. De Naxos opname heeft een gering geluidskwaliteit voordeel en Daniel maakt het slot wat overtuigender. Daar staat tegenover dat Colin Davis het op het punt van concentratie en verfijning wint, maar ook wat meer verbeelding toont.

De vraag voor niet-Engelsen en niet-toegewijde Elgarfanaten is natuurlijk: is deze muziek, deze reconstructie overtuigend en de moeite waard? Op beide vragen kan een volmondig ja het antwoord zijn. Payne had het wel moeilijk met het einde van het werk waarover de componist geen aanwijzingen naliet. Hij koos toen voor het deel, een miniatuur uit de Nursery suite met de titel ‘The wagon passes’ die een langzame epiloog vormt.

Zijn inspiratie ontleende Elgar na de dood van zijn vrouw aan zijn liefde voor een jongere vrouw en die inspiratie had niets aan kracht verloren. De snelle delen klinken nog even onstuimig als in Elgars vroegere werken, de rustiger muziek bezit een zekere teerheid. Het tweede deel vormt het hoogtepunt uit het werk en in het tweede thema kan met enige fantasie een liefdesthema worden ontdekt.