Elgar: Symfonie nr. 1 in As op. 55; Introduction and allegro op. 47. Hallé orkest o.l.v. John Barbirolli. BBC Legends BBCL 4106-2 (67’11”). 1970 

Reeds in 1898 had Elgar nagedacht over een symfonie ter herinnering aan generaal Gordon, de Britse gouverneur van Soedan die in 1885 in Khartoem was gedood. Aan een vriend schreef de componist: “Het ding beheerst me, maar ik kan het nog niet opschrijven”. Toen het werk als Symfonie nr. 1 echter klaar was in 1907/8, had het blijkbaar zijn historische referentiekader verloren, want nu schreef Elgar: “Er is geen programma behalve veel levenservaring met een grote naastenliefde en een massieve hoop in de toekomst”.

In december 1908 klonk het werk onder grote publieke bijval voor het eerst in Manchester met de dirigent Hans Richter aan wie het was opgedragen op de bok.

De symfonie wordt gedomineerd door een melodie die de voor Elgar typische aanduiding nobilmente meekreeg. Deze keert op opvallende momenten telkens in de vier delen terug en bepaalt de sfeer van dit grootse, optimistische werk in de beste Duitse traditie gestalte.

Het is vrij logisch om zo mogelijk de voorkeur te geven aan een vertolking door een orkest uit Manchester. Barbirolli geeft de symfonie majestueus, met vaart weer. Zo krijgt de symfonie een overtuigend karakter.

Ook Boult met het Londens filharmonisch orkest (EMI 764.013-2, Testament SBT 1229) imponeerde sterk met een uitvoering uit 1949.