D’Erlanger: Vioolconcert in d op. 17; Poème in D; Cliffe: Vioolconcert. Philippe Graffin (v) met het BBC Wales orkest o.l.v. David Lloyd-Jones. Hyperion CDA 67838 (69’45”). 2010

D’Erlanger: Prélude romantique; Andante symphonique op.18; Sursum corda!; Ballade; Concerto symphonique. Guy Johnston (vc), Victor Sangiorgio (p) met het BBC Concertorkest o.l.v. Johannes Wildner. Dutton CDLX 7300      (78’31”). 2012

Een zondagscomponist kun je de bankier baron Frédéric Alfred d’Erlanger (1868-1943) naar analogie van de zondagsschilder niet noemen want daarvoor schreef hij teveel zeer diverse muziek, in 1893 begonnen met de komische opera Jehan de Saintré. Onder het pseudoniem Frédéric Regnal volgden de opera’s Inès Mendo naar Mérimée en Das Erbe. Werken die als vroege blijken van zijn wereldburgerschap respectievelijk in Aix-les-Bains, Londen en Covent Garden werden opgevoerd.

Geen wonder, want Fransman van geboorte met een Duitse vader en een Amerikaanse moeder, tot Brit genaturaliseerd, was haast niet anders te verwachten. Begin twintigste eeuw genoot hij zeker in Engeland enige faam, was invloedrijk, puissant rijk en zijn muziek werd regelmatig uitgevoerd om daarna in vergetelheid te raken.

Wat op dit tweetal cd’s is bijeengebracht, is een selectie van zijn concertante- en orkestwerken. Op de ene het Vioolconcert (1902) en het Poème (1918), op de andere de Prélude romantique (1934), het Andante symphonique voor cello en orkest (1903), Sursum corda! (1919), de Ballade (1926), beide voor cello en orkest en het Concerto symphonique, een pianoconcert (1921).

Samen geven ze een uitstekend, gevarieerd beeld van deze vaardige laatromantische componist die in een traditioneel idioom schrijft en die best wat aandacht waard is. Hij is wat dat betreft wel vergeleken met een toondichter halverwege Ketèlbey en Elgar.

Bij deze opnamen gaat het meteen ook om fonografische wereldpremières dus is het goed dat er in alle opzichten louter positiefs over te melden is.