Elgar: Vioolsonate in e op. 82; Romance op. 1; Bizarrerie op. 13/2; Pastourelle op. 4/2; La capricieuse op. 17; Birelai op. 4/3; Mazurka op. 10/1; Idyll op. 4/1; Chanson de nuit op. 15/1; Chanson de matin op.15/2; Salut d’amour op. 12; Offertoire. Simone Lamsma en Yurie Miura. Naxos 8.557984 (58’15”). 2006

Onlogisch was het zeker niet dat Simone Lamsma na haar afstuderen aan de Londense Academy of Music het land waar ze zoveel voor haar muzikale ontwikkeling aan te danken heeft wilde eren met Engelse muziek. Bij gebrek aan een duur orkest om een vioolconcert van Elgar, Walton of Britten op te nemen, was het vrij voor de hand liggend om bij Elgar uit te komen.

Diens driedelige vioolsonate, het enige echt substantiële werk op haar debuut cd, is het meest open beleden romantische grote kamermuziekwerk van deze componist, een ware antithese van de voorname Engelse terughoudendheid. Het hoofdthema van het eerste deel is heel bijzonder met zijn rusteloze energie – nu eens heel gepassioneerd expansief, dan weer op haast pijnlijke wijze verlegen – die aan het neurotische grenzen. 

Het tweede deel handhaaft een bitterzoet karakter en alleen de lange finale is minder imposant.

Nigel Kennedy/Peter Pettinger (Chandos CHAN 8380), Lydia Mordkovitch/Julian Milford (Chandos CHAN 9624) en Daniel Hope/Simon Mulligan (Nimbus NI 5666) gingen haar met  succesvolle opnamen voor en waren de tot nu toe meest vooraanstaande vertolkers van deze werken, maar Simone Lamsma en Yurie Miura doen beslist niet voor hen onder. Haast in tegendeel: ze tonen een uitstekende verstandhouding met deze muziek die ze met  ware emoties die waarachtig aandoen vertolken. Dat gebeurt heel geconcentreerd, met een vleug mysterie in het langzame deel.

De rest van het programma is gewijd aan lichtere, korte stukken, leuke sfeerrijke spaanders van Elgar’s werkbank, waarvan steeds ook meteen het juiste karakter wordt getroffen. Meteen een geweldig cd debuut!