Finzi: Klarinetconcert in c op. 31; ‘Come away, death’ uit Let us garlands bring op. 18; ‘Clear and gentle stream’ uit Partsongs op. 17; Prelude voor strijkorkest op. 25; God is gone up op. 27/2; Elegie The fall of the leaf; ‘Delightful goddess, in whose fashionings’ uit For St. Caecilia op. 30; Celloconcert in a op. 40; ‘A young man’s exhortation’ uit A young man’s exhortation op. 14; ‘Intrada’ uit Dies natalis op. 8; ‘Rollicom-rorum’ uit Earth and air and rain op. 15; ‘It never looks like summer here’ uit Till earth outwears op. 19; Eclogue op. 10. Robert Plane (kl), Iain Burnside (p), Peter Donohoe (p), Tim Hugh (vc), John Mark Ainsley (t), Roderick Williams (b) St. John’s College koor Cambridge met Northern Sinfonia o.l.v. David Hill. Naxos 8.556836 (76’18”). 2008 

Houdt U van Engelse muziek die aan het platteland doet denken, dan kunt u goed worden bediend door Gerald Finzy (1901-1956). Het klinkt soms een beetje als Elgar of Vaughan Williams en af en toe als Holst of Walton, maar zodra u het beter leert kennen, klinkt het ook als Finzi zelf. Zijn muziek heeft heldere structuren, vaak met een melodie en contrasterende tegenmelodie over een beweeglijke bas die waarschijnlijk aan Bach is ontleend.

De melodieën hebben een op en neergang zoals van glooiende heuvels in de verte en in de langzame muziek zit een heel persoonlijk element van verzonken overpeinzing in de natuur.

Eigenlijk is het vreemd dat Finzi zo verbonden was met de Engelse pastorale traditie, want hij werd in Londen geboren uit Italiaans-Joodse ouders. Maar hij woonde het grootste deel van zijn leven wel op het platteland, vandaar de overeenkomst.   

De Naxos cd biedt een aardige dwarsdoorsnee door Finzi’s oeuvre. Wanneer we ons even op het Klarinetconcert uit 1949 concentreren, dan blijkt dat dit werk heel snel werd geschreven terwijl de componist meestal decennia lang met zijn composities worstelde.

Nu onderscheidt dit werk zich als een kenmerkend en populair voorbeeld van Finzi’s werk. Kritiek is mogelijk op de manier waarop de strijkers voor vrijwel alle emotie en drama zorgen, terwijl de klarinet steeds het zachte antwoord geeft dat ‘de toorn wegneemt’.

Het is de grote verdienste van deze uitvoerenden dat Robert Plane’s honingzoete toon volmaakt aansluit bij de rol van de klarinet als vredestichter, terwijl de strijkers van Northern Sinfonia waar nodig pittige randjes aanbrengen. Let maar op het begin van de finale, als de grillige vioolinleiding een ontspannen, gracieuze klarinetmelodie inleidt; een melodie die zich nog geruime tijd in het geheugen nestelt.

Ook de overige solisten leveren hoogwaardige prestaties.       

Anders gekoppelde alternatieven van het klarinetconcert bieden met name Michael Collins (Virgin 790.718-2) en Sarah Williamson (Somm SOMMCD 244).