Field: Nocturnes nr. 1-18. Elizabeth Joy Roe. Decca 478.967-2 (86’07”). 2015

De in 1782 in Dublin geboren John Field was de zoon van een violist die zijn eerste pianoleraar werd. Hij leerde snel en maakte op tienjarige leeftijd zijn debuut, waarna hij naar Londen ging en onder de hoede werd genomen van Muzio Clementi, die tevens muziekuitgever en pianobouwer was.

Nadat ze samen Parijs en Wenen hadden veroverd en hij Haydn, Hummel, Czerny en Mendelssohn leerde kennen, bezochten ze Rusland, waar Field zich in St. Petersburg en Moskou vestigde, een buitenechtelijk kind kreeg en trouwde met een Franse leerlinge. Dat hij daar ging wonen was moedig, want Rusland had helemaal geen pianotraditie en de meeste muzikale activiteiten vonden plaats in het theater. Hij had een extravagante leefstijl en dronk zich als het ware in 1837 in Moskou dood.

Toch maakte Field naam als pianist met een grote gevoeligheid en zangerig spel. Dit in tegenstelling tot het grovere geweld dat in die tijd gangbaar was. Naast pianoconcerten schreef Field nocturnes waarvan het poëtische karakter als vanzelf aansloot op op zijn muzikale stijl. Hij was grondlegger van deze vorm die dertig jaar later door Chopin tot grote hoogten werd gevormd.

Dat Field primair een melodicus was, wordt meteen duidelijk in de voordracht van de Amerikaanse Elizabeth Joy Roe. Ze toont gevoel voor de onderliggende melancholie. Een mooi hoogtepunt is de gracieuze nr. 8. Wie de bekoring van Fields muziek nader wil leren kennen, is in uitstekende handen bij Elizabeth Joy Roe.

Natuurlijk is ze niet de enige die een volledige opname van de nocturnes maakte. Veronica MacSwiney (Claddagh CSM 50/1, 2 cd’s), Stefan Irmer (MDG MDG 618-1849-2, 618-1850-2) en Míceál O’Rourke (Chandos CHAN 8719/20) gingen haar voor. Verder zijn er gedeeltelijke versies van bijvoorbeeld Joanna Leach met 16 (Athene ATH CD 1), Roberto Mamou met 15 (Pavane ADW 7110-2), Bart van Oort idem (Brilliant Classics 92202 (4 cd’s) en John O’Conor idem (Telarc CD 80199). Verder droeg Daniel Adni er 10 bij (EMI 567.431-2), Richard Burnett 9 (Amon Ra CD SAR 48), Benjamin Frith 9 (Naxos 8.550761) en Aldert Vermeulen 7 (Astoria 90018).

Maar wat zou het als Roe zo overtuigend is, zo goed opgenomen en het geheel zonder zich te hoeven haasten op één cd met ruim 86 minuten speelduur weet onder te brengen.

Eerder viel Roe op met de pianoconcerten van Barber en Britten (Decca 478.8189) en eentje samen met pianist Greg Anderson gemaakte opname (Steinway & Sons 30033) met Bachbewerkingen van cantatedelen, Matthäus fragmenten, het concert BWV 1061, brokjes Kunst der Fuge en Brandenburgs concert nr. 3.