Françaix: Très françaix. Variations sur une thème plaisant; Althobokwartet; Sextet voor houtblazers en hoorn; Élégie pour commémorer le bicentennaire de la mort de Mozart; L’Heure du berger. Jeremy Polmaer (h. Ah), Neyire Ashworth (kl), Alan Andrews (bkl, bassethrn), Philip Gibbon (fag, cfag), Susan Dent (hrn),  Anthony Robb (fl), David Juritz (va), Martin Ouram (va) Rebecca Knight (vc), Diana Ambache (p). Oboe classics CC 2029 (59’04”). 2013

Als ex-hoboïst die vroeger ook dit repertoire graag speelde. ben ik mogelijk wat bevooroordeeld, maar ik heb enorm van dit programma genoten. “Opgewektheid is onmisbaar voor het welzijn van de mensheid” noteerde Jean Françaix bovenaan zijn althobokwartet en alle hier bijeengebrachte werken demonstreren dat in de praktijk met deze charmante, lichtvoetige kamermuziek die vervuld is van menige stemmingswisseling en caleidoscopisch veranderende, goed gemengde kleuren.

Meteen de Variaties ‘op een plesant thema’ zijn heel divers. Dat thema wordt door de pianist voorgesteld en kwinkelerend door beide fluiten in de eerste variatie met een zweempje tango overgenomen. In variatie drie is het de beurt aan een smachtende fagot waarna variatie 3 een kort scherzo voor houtblazers en piano is voordat de milde vleugel terugkeert en rustig domineert tot in variatie 4 de hobo zich meldt. In variatie 5 wordt die sfeer mooi voortgezet en variatie 6 heeft iets van Gershwin. Vervolgens levert het hele ensemble een pakkende wals in variatie nr. 7 en is variatie nr. 8 toebedeeld aan de piano en beide fluiten tot de finale als groteske draaiorgelmuziek het werk afsluit. Met een duidelijke contrafagot.

Het kwartet voor althobo, viool, altviool en cello begint frivool maar zodra de solist zich meldt, wordt de sfeer rustiger met wat somberder introspectie, gevolgd door ritmisch vrolijkheid, wat blijken van melancholie en weer terug.

Ook het sextet begint vrij oneerbiedig met een leuke interactie tussen drie verschillende solistische trio’s. Het scherzo in 5/4 maat is in ritmisch opzicht grappig onvoorspelbaar. Verderop in het werk komt een aardig voorbeeld van de heel persoonlijke harmonische stijl van de componist met een vriendelijk duet tussen fluit en fagot; even later voegt de hobo zich bij hen.

De Élégie is louter voor de lage blaasinstrumenten en raakt duidelijk dieper als herdenking van Mozart. Een serieuze meditatie over ‘de catastrofe van Mozarts vroege dood’.

Tot besluit wordt in  L’Heure du berger op heel levendige manier het geklets van de klanten in een restaurant nagebootst terwijl het personeel zich haast om iedereen tevreden te stellen.

De Engelse musici zijn duidelijk vertrouwd met dit oer-Franse idioom en zorgen voor mooie afgewerkte, aanstekelijke vertolkingen.