Feldman: For Bunita Marcus; Palais de Mari. Sabine Liebner. Oehms OC 594 (2 cd’s, 1u. 54’43”). 2006

Volgens de gangbare normen van Norman Feldman is geen van deze pianowerken bijzonder lang. Het in 1985 gecomponeerde For Bunita Marcus (een compositieleerling van Feldman)  duurt in deze vertolking ‘slechts’ 88 minuten, terwijl Palais de Mari van een jaar later daarmee vergeleken maar een bagatel van 26 minuten is.

Maar de klankwereld van beide werken bezitten eenzelfde kenmerk van de tot het uiterste uitgeklede esthetiek van de componist uit zijn laatste levensjaren. Van een handjevol schaarse motieven, een rudimentaire harmonische progressie of een melodisch fragment dat uit slechts een paar noten bestaat, weet de componist een intens, maar heel ijle klank lappendeken van complexe canonische structuren te maken waarin het dynamisch niveau slechts zelden boven piano niveau uitkomt en de kleinste variatie al een seismische betekenis krijgt. Men kan For Bunita Marcus ook ironisch omschrijven als ‘101 manieren om drie noten te manipuleren’

Op haast wonderbaarlijke wijze blijkt het kristalheldere, voorbeeldig gemoduleerde en heel beheerste, objectiverende spel van Sabine Leibner deze haast ongrijpbare muziek recht te doen. Prachtige blijken ven etherische pianomuziek.

Dan blijkt meteen dat For Bunita Marcus een van Feldmans beste werken is en tevens een ideale introductie tot zijn heel speciale muziekwereld.

Ooit bestonden opnamen van For Bunita Marcus van Hildegard Kleeb (ART 174) en John Tilbury (London HALL docu 4), maar die zijn al lang uit de roulatie.