Farrenc: Kwintetten voor piano, viool, altviool, cello en contrabas nr. 1 in a op. 30  en 2 in E op. 31. Quintetto Bottesini. Brilliant Classics 94815 (60’01”). 2013

Tot voor kort was de naam van de Franse componiste Louise Farrenc (1804-1875) me hooguit uit de muziekgeschiedenis bekend. In haar tijd was ze in Parijs een bekende pianodocente aan het Conservatorium, schreef een pianomethode, maar componeerde ook een vrij omvangrijk oeuvre aan orkestwerken, kamermuziek, pianowerken, vocale- en koorwerken (zie Wikipedia).

In 1839 en 1840 schreef zij twee vierdelige pianokwintetten. Dat van Schumann is uit 1842 en dat van Brahms dateert uit 1864. Farrencs kwintetten zijn duidelijk het werk van een volleerde en deskundige componist die de gangbare vormschema’s en toonaardschema’s volgt, maar dan met een kleurige, stuwende harmoniek die voor romantische vaart zorgt.

De piano is duidelijk primus inter pares en de pianopartijen hebben best een virtuoos karakter. Soms worden we in het eerste deel van nr. 1 even aan de pianoconcerten van Chopin herinnerd.  Maar de strijkers beschikken over een volledig aandeel van het thematisch materiaal wat bijvoorbeeld tot een mooi, duister resultaat leidt in het grave tweede deel van kwintet op. 31.

Zelfs wanneer de thema’ even wat alledaags aandoen, zoals bij het tweede thema uit de finale van op. 30 weet de componiste daar toch iets bijzonders van de maken.

Sommige thema’s zetten zich goed vast in het geheugen: die van het spirituele scherzo uit op. 30 en het grandioze hymneachtige beginthema van op. 31.

Gelukkig wordt dit alles met een gevoel van speelplezier en volkomen toewijding gespeeld door het Bottesini kwintet dat bestaat uit Linda di Carlo (p), Alessandro Cervo (v), Federico Stassi (va), Roberto della Vecchia (cb), Amedeo Cicchese (vc) en Roberto della Vecchia (cb).

Er zijn eerdere, nauwelijks betere opnamen van deze beide werken met het Londens Schubert ensemble (ASV CDDCA 1122) en het Linos ensemble (CPO 999.194-2).