Feinberg: Pianosonates nr. 1 op. 1, 2 op. 2, 3 op. 3, 4 op. 6, 5 op. 10, 6 in b op. 13. Marc-André Hamelin. Hyperion CDA 68233 (74’33”). 2018

In maart 2018 speelde Marc-André Hamelin enige Pianosonates van de twaalf die Samuil Evgenievitch Feinberg (1890 - 1962) tussen 1915 en 1962 heeft geschreven en ze werden alle in 2002 en 2004 opgenomen door Nikolaos Samaltanos en Christophe Sirodeau (BIS CD 1413/4) en in deze rubriek gesignaleerd. 

Feinberg behoorde tot de eerste Russische pianisten die een volledige opname maakte van Bachs Wohltemperiertes Klavier (Russian Disc RD CD 15013, 4 cd’s, Arlecchino ARL 17/9, 3 cd’s).

Het was een kwestie van afwachten of Hamelin ze zou gaan opnemen. Gelukkig is dat nu het geval met tenminste een begin. Het is het hoge gehalte aan mystiek à la Scriabin die de muziek zo boeiend maakt. De sterk contrasterende kleuren en de harmonische taal van de ééndelige Sonate nr. 1 maken meteen duidelijk waarmee we te maken krijgen, ook nr. 2 is in dezelfde geest, waarmee een referentiekader is geschapen. 

Bijzonder is de langere Sonate nr. 3 uit 1916 die tot 1974 moest wachten voordat hij werd gepubliceerd. Toen bleek dat de marcia funebre en het fugato daaruit ook waren gebruikt in Pianoconcert nr. 1 op. 20.

Feinberg droeg zijn impulsief klinkende Pianosonate nr. 4 op aan Miaskovsky, ook nr. 5 heeft een vrij heftig karakter, maar het beste is bewaard voor nr. 6 waarin we achtereenvolgens aan Debussy, Janáček, Schönberg en zelfs Stockhausen worden herinnerd. Sirodeau zei daarover: ’hier bevindt de componist zich op het puntje van een apocalyptisch zwaard’. 

Dat Hamelin deze werken tot in de uiterste puntjes uitdiept, spreekt eigenlijk vanzelf. Nu graag gauw het overige zestal om een gouden standaard te vestigen.