Feldman: Triadic memories. Judith Wegmann. Ezz-thetics 1025 (2 cd’s,  1u. 28’50”). 2020

 

De muziek die Morton Feldman tijdens de laatste tien jaar voor zijn dood in 1986 componeerde behoort tot de mooiste uit de tweede helft van de twintigste eeuw. De meerderheid daarvan bestaat uit kamermuziekwerken in verschillende combinaties van strijkers en piano, maar er zijn ook werken voor pianosolo bij. Eentje daarvan is Triadic memories uit 1981. Dit is een veeleisend werk, zowel voor de vertolker als voor de luisteraar, want hoewel het volgens Feldman begrippen vrij kort is met een uitvoeringsduur die op cd ligt tussen de 1u. 00’17 bij Aki Takahashi (ALM 33) en 2u. 04’05’ bij Sabine Liebner (Oehms OC 510) komt omdat de componist geen tempo aanwijzingen heeft gegeven (op het pedaalgebruik na) en het dynamisch niveau maar zelden uit boven pianissimo en is het materiaal erg basaal met een vervlechting van kleine reeksen toonhoogten tot onregelmatige akkoorden, botsende ostinati en rondzwervende melodieflarden die vrij kunnen rondzweven of aan de baslijn zijn gekoppeld.

Al deze ideeën zijn als een sierlijst gevuld met materiaal dat geen richting heeft en onvoorspelbaar is en soms wordt onderbroken door stiltes of bevroren wordt in herhalingen. 

Het is een betoverend proces waarin de welwillende luisteraar wordt meegezogen. Qua speelduur neemt de vertolking door Judith Wegmann een mooie middenpositie in. Ze speelt op een Bösendorfer 280VC en ze werd op cd voorafgegaan door Morton Feldman (Sub Rose SUBCD 1235), John Snijders (Hat Art 2052), Steffen Schleiermacher (MDG MDG 613.1521), Sabine Liebner (Oehms OC 510), Roger Woodward (El’cetera KTC 2015), Markus Hinterhäuser (Col legno WWE 31873), Aki Takahashi (ALM 33), en Marilyn Nonker (Mode 136).

Wegmann doet meer dan alleen de noten nauwkeurig spelen, ze zorgt ook voor stemmingswisselingen en zorgt daarmee voor een uitvoering van meer dan gemiddeld belang die tot de beste behoort.