Fauré: Pianokwintetten nr. 1 in d op. 89 en 2 in c op. 115. Régis Pasquier (v) en Sachiko Segawa (v) met het Mozart Pianokwartet. MDG MDG 943.2162-6 (58’09”). 2019

 

De beide Pianokwintetten van Gabriel Fauré (1845 - 1924) ontstonden vijftien jaar na elkaar. Nr. 1 beleefde zijn premiére in 1906 en is kenmerkend voor de gerijpte componist met zijn moeiteloze thematische integratie en complexe ontwikkeling.

Pianokwintet nr. 2 uit 1921 behoort tot de laatste periode uit de loopbaan van de componist toen zijn muziek meer ijl en harmonisch elliptisch was geworden alsof hij het Pianokwintet nr. 1 nog eens van een nieuwe, dus nog niet in kaart gebrachte richting benaderde. Het heeft dienovereenkomstig ook een vrij herfstig karakter en de 74-jarige Fauré was inmiddels doof.

In de uitvoering van Regis Pasquier met Sachiko Segawa en Mark Gothoni (v), Hartmut Rohde (va), Peter Hörr (vc) en Paul Rivinius (piano) van het Mozart Pianokwartet wordt dat tweede Pianokwintet niet als iets uitheems behandeld, maar wordt juist benadrukt wat beide composities gemeen hebben. De aanpak is warm expressief, de frasering gul en intens en over het geheel ook heel verfijnd. Kortom: typisch Frans. In Pianokwintet nr. 1 is Regis Pasquier de extra violist, in Pianokwartet nr. 2 is dat Sachiko Segawa. Ze voegen zich zo goed in het ensemble dat lijkt dat ze daartoe behoren.

Als geheel ‘vangen’ ze de eb en vloed van de muziek heel goed op, zowel in de langere frasen als in de korte motieven. Ook de lastige scanderingen uit de finale van op. 115 vormen geen probleem.

Zoals bijna altijd bij MDG is de klank uitstekend, zelfs het grote dynamische contrasten. Eigenlijk hoor ik mogelijk alleen Eric le Sage en het Quatuor Ebène (Alpha ALPHA 602) nog iets liever in deze werken, maar de interpretatieve verschillen zijn vrij gering.