Fauré: Requiem op. 48; Franck: Symfonie in d. Johannette Zomer (sopraan), Stephan Genz (bariton), La chapelle royale, het Collegium vocale Gent en het Orchestre des Champs Elysées o.l.v. Philippe Herreweghe. Harmonia Mundi HMC 901771 (75’46”). 2001

Herreweghe nam het Requiem van Fauré in 1988 al eens op (Harmonia Mundi HMC  90.1292) in de oorspronkelijke kamermuzikale versie van Jean-Michel Nectaux uit 1891, maar hier gebruikt hij als waar alternatief de gangbare, grootschaliger uitgave uit 1901. Het voordeel is met het gebruik van de warm en week klinkende instrumenten van dit ensemble geheel aan de kant van de nieuwe productie. Ook de inbreng van het grote harmonium is lofwaardig.

Enigszins gefronste wenkbrauwen kunnen allen ontstaan doordat hier gezongen wordt in een heel Frans aandoend Latijn, maar dat was waarschijnlijk in de Franse kerk gangbaar, zodat het ook een zekere authenticiteit verraadt. Hoe dan ook: dit is een van de mooiere versies van het Requiem dat in vrij gedragen langzame tempi wordt afgewikkeld. Beide solisten zijn goed, zij het met een neiging tot gekunsteldheid. Zeker nadere kennismaking waard naast de uitgaven van Legrand (Teldec 0927-49001-2) en Willcocks (EMI 764.715-2).

Maar de feitelijke hoofdschotel op deze cd is de symfonie van Franck en daarvan geeft Herreweghe als enige ‘authentiekeling’ meteen de mooiste uitvoering ooit in deze vorm. Nu met levendige tempi, veel instrumentale glans en helderheid. En zonder enig blijk van zoetelijke sentimentaliteit. Een ereplaats dus naast de conventioneler vertolkingen van bijvoorbeeld Monteux (RCA 09026-63303-2), Tortelier (Chandos CHAN 9875) en Maazel (DG 449.720-2).