Franck: Symfonie in d; Lalo: Symfonie in g; Fauré: Pavane op. 50. Nationaal orkest van de Franse omroep o.l.v. Thomas Beecham. EMI 562.948-2 (71’27”). 1961/3

Het verkapte vioolconcert, de Symphonie espagnole van Lalo mag dan grote bekendheid genieten, dat de Franse componist veel later, in 1886, ook een stevige symfonie in g-klein schreef, is minder bekend. Beecham was een van de eersten die het werk met volle overtuiging registreerde. Later volgden opnamen van minder kaliber met Butt (ASV) en Haeck (Cypres).

Deze cd met materiaal van de beroemde Engelse dirigent uit het begin van de jaren zestig vorige eeuw is dus primair interessant vanwege die onbekende symfonie van Lalo, maar ook de symfonie van Franck staat als een huis in handen van Beecham. Het werk krijgt gewicht en élan en het klinkt dankzij het Parijse orkest ook heel Frans; van de typische hoboklank (tweede deel) kan men houden of niet, heel typerend is deze wel. De poëtische Pavane van Fauré is meer dan een terloopse toegift.

Natuurlijk zijn er moderner, nog iets waardevoller en wat minder scherp klinkende opnamen van de Francksymfonie – Herreweghe (Harmonia Mundi), Monteux (RCA), Maazel (DG) – maar de onderhavige is ook best de moeite. Maar dat de dirigent een lans breekt voor Lalo is van ware betekenis hier.