Franck: Symfonie in d; Variations symphoniques; Les Eolides. Louis Lortie (piano) met het BBC filharmonisch orkest o.l.v. Yan Pascal Tortelier. Chandos CHAN 9875 (61’45”). 2000

Met zoveel divers gekoppelde opnamen van de symfonie en de symfonische variaties is het zo gek nog niet om ze op één schijfje bij elkaar te brengen. Eerder deden o.a. Cluytens  (EMI), Flor (RCA), Rahbari (Koch) en Chailly (Decca). Hier vond Tortelier zelfs nog ruimte voor Les Eolides. En nog is de maximaal haalbare speelduur niet geheel benut.

Het blijkt ook dat de dirigent vrij vlotte, maar geen moment gehaast aandoende tempi aanhoudt. Dat  verleent de nodige frisheid aan zijn uitvoering van de symfonie die bij anderen soms een stroperig karakter krijgt. Wat dat betreft staat Tortelier vrij dicht in de traditie van een Monteux. Het laatste deel geeft hij zelfs vrij meeslepend en opwindend gestalte.

Daarna klinken de Variations symphoniques heel spontaan met een afwisseling van dichterlijke en sprankelende momenten. Lortie solieert op voortreffelijke wijze hier. De verklanking van Les Eolides tenslotte klinkt zoals men mag hopen: voortgestuwd door hemelse windvlagen. Zo bezien is – ook dankzij de fijne opname – sprake van een volkomen succes met in dezelfde koppeling alleen Chailly (Decca       ) als wezenlijk alternatief. Voor de symfonie alleen of anders gekoppeld kan men denken aan Monteux (RCA 09026-63303-2) of Maazel (DG 449.720-2) en in de ‘authentieke’ sfeer aan Herreweghe (Harmonia Mundi HMC 9011771). Het variatiewerk is er heel mooi van Curzon (Decca 433.628-2).