Glass: The hours (soundtrack). Michael Riesman (p), Lyrisch kwartet, Chris Laurence (cb) en orkest o.l.v. Nick Ingham. Nonesuch 7559-79693-2 (58’). 2002
Glass: Glassworks. Truman sleeps; The hours nr. 1-4; How now; Olympian: Lighting of the torch; Mad rush; Wichita vortex sutra; Metamorphosis 1-5; Closing: Mishima. Valentina Lisitska. Decca (2 cd’s, 2u. 30’57”). 2014
Glass: Opening uit Glassworks (3x); Metamorphoses nr.1-5; Mad rush; Wichita vortex sutra; The hours nr. 1-11; Truman sleeps; The Olympian, lighting the torch; Modern love waltz; How now; Pianosonate nr. 4, Trilogy sonata. Jeroen van Veen. Brilliant Classics 9419 (3 cd’s, 3u.03-58”). 2006
Glass: Opening uit Glassworks; The Hours nr. 1-11. John Lenehan. Sony 88697-11957-2 (73’19”). 2005
Glass: Metamorphoses nr. 1-5; Mad rush; Wichita vortex sutra; Ged. Glassworks en The hours; Modern love waltz. Branka Parlic. B92 B92CD 112 (72-39”). 2006
Glass: The hours nr. 1-14. Michael Riesman. Orange Mountain Music 0012 (57’20”). 2003
Harpiste Lavinia Meijer speelt eigen bewerkingen die zeer de moeite waard zijn (Channel Classics CCS SA 3391-2).
De film The hours (2002) is gebaseerd op het gelijknamige boek van Pulitzer prijswinnaar John Cunningham uit 1999, die op zijn beurt teruggaat tot Virginia Woolf. Het verhaal gaat over drie vrouwen die naarstig op zoek zijn naar een potenter, zinvoller leven: de auteur Virginia Woolf (Nicole Kidman), haar boekuitgeefster uit New York Mrs. Dalloway (Meryl Streep) en een jonge moeder uit Californië Mrs. Brown (Julianne Moore). Hun levensverhalen raken vermengd en komen tot slot samen in een verrassend moment, transcendent ogenblik van gezamenlijke herkenning.
Kosten nog moeite werden gespaard om succes te verzekeren en Philip Glass werd gevraagd om de muziek te schrijven. Deze kreeg zelfs een Oscar nominatie, maar verwierf die niet. Pianist Michael Riesman stelde waarschijnlijk in samenwerking met de componist die streng toezicht houdt op zijn auteursrechten uit dit materiaal niet alleen een driedelig pianoconcert samen, maar tevens een arrangement van een aantal der veertien delen. Deze losse fragmenten zijn op zichzelf fraai, maar eigenlijk te onsamenhangend om blijvend te boeien: het is eerder achtergrondmuziek.
Van de oorspronkelijke soundtrack van de film bestaat een opname waarvan het nuttig is om deze als uitgangspunt te kiezen voor een verdere verkenning van The hours.
Als vervolg daarop is vooral de solo opname van Michael Riesman aan te bevelen.
Van de andere genoemde pianisten levert Jeroen van Veen kwantitatief de grootste bijdrage, die echter kwalitatief en opnametechnisch wat achterblijft. John Lenehan en Branka Parlic nemen een tussenpositie in, maar het is Valentina Lisitsa die in alle opzichten met haar keuze met de eer gaat strijken. De biedt zowel filmmuziek (behalve uit The Hours ook uit The Truman show en Mishima) en concertwerken als uit Glassworks en met How now, The metamorphoses en Mad rush.
Ze gaf al een voorproefje van haar speciale vaardigheden op dit bijzondere terrein met fragmenten uit de filmmuziek van Michael Nyman.
Haast ideaal is de manier waarop ze energiek, passend in de gevraagde stijl, minimalistisch gelijkmatig met rocking ritmen en als het even kan wat lyrische expressie dit materiaal interpreteert. Lisitsa’s pianotechniek is verbluffend goed en haar muzikaliteit exceptioneel.