Gjello: Ubi caritas; ‘Kyrie eleison’ uit The spheres; ‘Pleni sunt caeli’ uit The ground; Sanctus; The crossing; ‘Pulchra es, amica mea’ uit Northern lights; The lake isle; ‘O magnum mysterium’ uit Serenity; Tundra; Reflections; ‘Sacred heart’uit Ubi caritas nr. 3.  Ola Gjello (p), Thomas Gould (v), Xiaran McCabe (v), Jon Thorne (va), Matthew Sharp (vc), Kristian Kvalvaag (git), Londens kamerorkest, Tenebrae, Voces 8 o.l.v. Nigel Short c.q. Barnaby Smith. Decca 478.8689 (47’ ”). 2015

Kennelijk is de Noorse componist en pianist Ola Gjeilo (1978) erg religieus en door de natuur geïnspireerd. Niet alleen dat. Hij is her en der wat verschillend beoordeeld wat het karakter van zijn muziek betreft. Er wordt gesproken van ‘een gelukkige combinatie van het eigentijdse en het traditionele’, van ‘pure muziek die zowel rust geeft als opmontert’ van ‘hemelse, betoverende, etherische en toch tastbare muziek’, van ‘ een lyrische mengeling van improvisatie en vaste vormen’, van ‘zwoele, evocatieve verhalende stijl’ en van ‘filmmuziek’. Van alles een beetje dus, maar inderdaad best aangenaam om naar te luisteren. Wie van Adams, Tavener, Newman, Desplat, Marinelli, Lauridsen en Whitacre houdt, zal zich hier gauw thuisvoelen. Enigszins zweverig is het wel, maar aardig en best afwisselend om naar te luisteren. Met de componist leidend aan het roer wordt de muziek in kalme vaarwateren geloodst.