Gervasoni: Lilolela; Pas perdu; Sonetti di Camoes nr. 1-12. Luigi Gagero (cimb) en Frank Werner (b) met het Ukho Ensemble Kiev o.l.v. Luigi Gaggero. Winter & Winter 910.247-2 (67’25”). 2017

Een orkestwerk uit 1994, een korte cimbalonsolo en een dozijn orkestliederen van de in 1962 in Bergamo geboren Stefano Gervasoni die een protégé van Luigi Nono is en thans compositie doceert in Parijs zijn hier ter kennismaking bijeengebracht.

Het begrip Liloleia slaat op het laatste gedeelte van het meerstemmige zestiende eeuwse lied met een opeenvolging van lettergrepen, zoals la-sol-fa-re-mi dat de betekenis kan krijgen van ‘lascia fare a me’, (laat mij het doen), maar kan ook pure onzin ‘lalala’ zijn.

Bij Gervasoni krijgen de lettergrepen een tweede betekenis en worden tot muzikaal materiaal, verspreid over zeven delen met wisselend klankkarakter.

In Pas perdu uit 2014 verbeeldt een cimbalen gedurende bijna acht minuten een zwerver, een dichterlijke nomade die loopt te neuriën. Aan de Dodici soneti di Camoes werkte Gervasoni van 2007 tot 2017 en realiseerde zo een interessante eigentijdse orkestliederencyclus.