Glass: Satyagraha. Douglas Perri (Gandhi), Robert McFarland (Kallenbach, prins Arjuna), Scott Reeve (Parsi rustomji, lord Krishna), Sheryl Woods (s., mrs. Naidoo), Claudia Cummings (miss Schlesen) en Rhonda Liss (Kasturbai en mrs. Alexander) met het Ensemble van de New York City opera o.l.v. Christopher Keene. Sony M3K 3967-2 (3 cd’s, 2u., 03’01”). 1980

Met zijn Portrait Trilogy schiep Philipp Glass een operacyclus waarin hij historische sleutelfiguren in het zonnetje zette. Satyagraha uit 1979 draait om de Indiase politiek hervormer Mahatma Gandhi (1869 - 1948) die een geweldloze strijd voerde tegen racisme. Zijn meer dan filosofische boodschap is actueler dan ooit. En Philip Glass maakte daar in 1979 op een libretto van Constance DeJong een beschouwelijk muziektheaterstuk over dat gelukkig geen vijf uur duurt zoals Einstein on the beach en dat meer in  de gangbare operageest is, maar wel veel begrip eist van de luisteraar. De tekst is in het Sanskrit en ontleend aan Bhagavad Gita. De schematische en repetitieve muziek wordt mooi voorgedragen met een glansrol voor Douglas Perri als een lyrisch-hartstochtelijke Gandhi. Verder moet de opera in al zijn kleurige nuancen op zijn eigen termen worden ondergaan.

Het is een overpeinzend, verhalend werk in drie aktes met weinig actie en zonder dialogen. Op de achtergrond spelen ook Leo Tolstoi, Rabindranath Tagore en Martin Luther King mee. Een aangename bijkomstigheid is dat het werk volkomen zin maakt zonder dat men een voorstelling in het theater hoeft te zien. Zo krijgt een schijnbaar onmogelijk werk toch bestaansrecht.