Godard: Dante et Béatrice op. 111. Edgaras Montvidas (t., Dante), Véronique Gens (s., Béatrice), Jean-François Lapointe (b., Bardi), Rachel Frenkel (ms., Gemma), Andre Foster-Williams bs., schaduw van Vergilius, oude man), Diana Axentil (ms., student) met het koor van de Beierse omroep en het Münchens omroeporkest o.l.v. Ulf Schirmer. Ediciones singulares ES 1029 (2 cd’s, 2u. 21’12”). 2016
De Franse componist Benjamin Godard (1849 - 1895) droeg vijf symfonieën, twee pianoconcerten, twee vioolconcerten, strijkkwartetten, pianowerken, liederen en acht opera’s aan het muziekrepertoire bij, maar vrijwel niets van dat alles is tegenwoordig nog te horen. Van die opera’s is Jocelyn uit 1887 de bekendste, maar ook daarvan schijnt geen volledige opname te bestaan en leeft alleen de Berceuse nog voort.
In zijn opera Dante wijdde hij zich in 1890 niet alleen aan het leven van de Italiaanse schrijver Dante Alighieri (ca. 1265 - 1321) en diens beroemde allegorische reis door de hel via de louteringsberg naar de hemel uit de Divina commedia die in de derde van de vier aktes (met de adembenemende Visioen scène waarin Vergilius verschijnt, het koor der verdoemden is te horen met de infernale wervelstorm) en een fijne droomscène uit de vierde akte, maar tevens aan de politieke verwikkelingen uit het Florence van die tijd met de twist tussen de Guelfen en de Ghibelijnen die we ook uit Shakespeare’s Romeo en Julie kennen. Daar tussendoor speelt de hoofse liefde van Dante voor Béatrice die met Dante’s vriend Bardi is getrouw een belangrijke rol. Édouard Blau leverde daarvoor het libretto.
De muziek die Godard daarbij schreef, heeft veel weg van Bizet en Gounod. Gelukkig is deze enige opname meteen een heel goede. In de titelrol lijkt Edgeras Montvidas een jonge Domingo met honing in de keel van zijn elastische heldentenor in de titelrol met ’Tout est fini’ als dramatisch hoogtepunt. Véronique Gens leeft met fijne nuancen in haar rol en maakt veel meer dan een domme gans van Béatrice en is heel mooi in ‘Comme deux oiseaux’. Jean-François Lapointe verricht wonderen in zijn snel van motieven veranderende rol van de jaloerse Bardi. Rachel Frank weet als vertrouwelinge Gemma die stiekem ook op Dante verliefd is haar dubbele kanten mooi duidelijk te maken. Tenslotte is Andre-Foster Williams in de dubbelrol van oude man en Vergilius die belangrijk te horen is in de merkwaardige hymne redelijk, maar niet erg dichterlijk. Beter is Dina Axentil als student.
Het hier zestig leden tellende koor van de Beierse omroep is als steeds een goede steunpilaar en Ulf Schirmer zorgt voor een meer dan gedegen begeleiding.