Grofé: Mississippi suite; Grand canyon suite; Niagara Falls suite. Bournemouth symfonie orkest o.l.v. William T. Stromberg. Naxos 6.110002 (67’46”). 1999

Over de loopbaan van de Amerikaanse componist Ferde Grofé (1892 - 1972) zijn veel verhalen in omloop. Als pianist, orkestleider en componist speelde hij tien jaar in het Los Angeles symfonie orkest, maar in 1917 stapte hij over als pianist naar Paul Whiteman en diens band. Naam verwierf hij als orkestrator van Gershwin’s Rhapsody in blue en dat gaf hem zoveel zelfvertrouwen dat hij zelf orkestwerken op basis van machtige verschijnselen in de Amerikaanse natuur begon te componeren.

De drie Suites uit respectievelijk 1926, 1931 en 1961 omspannen een groot deel van zijn creatieve leven.

In de vier delen van de Mississippi suite beschrijft hij de loop van de rivier inn delen getiteld ‘Father of waters’ (met herinneringen aan Smetana’s Vltava, ‘Huckleberry Finn’ als een Amerikaanse Tijl Uilenspiegel, ‘Old Creole days’ en ‘Mardi gras’ met een jazzy finale.

Het bekendst van de drie is de vijfdelige Grand canyon suite met delen als ‘Sunset’, ‘On the trail’ en een woeste ‘Cloudburst’. Haast nog filmischer is de Niagara Falls suite met een wals in ’Honeymooners’ en klanken van sirenes en aambeelden in het niet erg subtiele ‘Power of Niagara’.

De vertolkingen met veel couleur locale zijn van dien aard, dat ze een ideaal eerbetoon aan de componist bieden.