Gunning: Vioolconcert; Celloconcert; Birdflight. Harriet MacKenzie (v) en Richard Harwood (vc) met het Royal philharmonic orchestra o.l.v. Christopher Gunning. Signum SIGCD 621 (74’50”). 

Men kan de Engelse componist Christopher Gunning (1944) van allerlei beschuldigen, maar niet dat hij niet heel productief zou zijn. Hij heeft intussen negen symfonieën op zijn naam, kamermuziek, concerten voor piano, fluit, klarinet en saxofoon, nu aangevuld met viool en cello; hij schreef eveneens prijsgekroonde muziek bij tv series en films.

Meest behoorlijk substantiële muziek waarnaar het prettig luisteren is. In dit geval gaat het om de herinnering aan een aangename tocht door het fraaie landschap van The Beacons met zijn heuvels en dalen in Wales (Vioolconcert uit 2012) al zijn melancholieke gevoelens nooit ver uit de buurt en een wat duisterder meditatie over ouder worden en verlies (Celloconcert uit 2013).

Tock klinkt ook deze muziek enigszins als filmmuziek en men kan zich daar goed langstrekkende beelden bij voorstellen.

Harriet MacKenzie lijkt wel als vogel golvend over dat landschap te zweven op zoek naar de schoonheid daarvan. Het eerste deel treft direct: het is melodieus opgebouwd rond een enkel akkoord. Het Celloconcert is korreliger en gebouwd op donkere thema’s. De volle ernst van het sombere karakter van deze muziek wordt mooi naar voren gebracht door Richard  Harwood; alleen de herhaalde glissandi van de harp passen niet zo goed in dit beeld en maken een wat goedkope indruk. 

Birdflight uit 2016 is een soort symfonisch gedicht dat begint en eindigt in nocturale sfeer. Daarna stijgen vogels op in het zwerk, maar worden plotseling achtervolgd door een havik. Dat duurt gelukkig niet lang als de vogels zich verbergen en na een korte pauze keert de vredige sfeer waarin de vogels van hun vrijheid genieten weer terug. 

Met Gunning zelf aan het orkestroer mag worden aangenomen dat hij tevreden was over het resultaat van deze opname.